Eimreiðin - 01.01.1966, Blaðsíða 62

50
EIMREIÐlN
við bræðurnir saman nefjum og
gjörðum nokkurt gys að þessu
hátterni komumanns. Okkur
hafði verið innrætt það, að mikil
ósvinna væri að biðja um meira,
þar sem maður væri gestur. Enn
meiri goðgá væri þó, að ganga
urn fáklæddur á öðrum bæjum.
En einstök góðvild dúllarans og
list hans eyddi þó fljótlega þess-
ari gagnrýni okkar í hans garð.
Rétt eftir helgina hófst svo
slátturinn heima. Byrjað var á
engjum allfjarri bænum, því að
túnið þótti eigi nægilega sprott-
ið. Að heyskapnum gengu faðir
minn, vinnukonan og móðir mín
frá miðdegisverði og fram yfir
miðaftan. Hlutverk dúllarans
varð þá það, að vera heima og
gæta barnahóps og húsa. Vorum
við systkinin 6 og það yngsta að
nokkru í vöggu. Minnist ég enn
góðvildar og umhyggjusemi dúll-
arans gagnvart okkur börnunum
og þá einkum þeim yngstu. Var
hann sífellt á stjái að líta eftir
hópnum og bæta úr því, sem
öðruvísi fór en skyldi. Eltum við
krakkarnir hann á röndum og
vorum utan um hann eins og
flugur í kringum ljós. Vorum
við elztu bræðurnir að smá herja
út úr honum ýmist tón, dúll eða
sögur, sem okkur fannst þó ganga
tregar en skyldi.
Eitt af því, sem dúllarinn átti
að sjá um heima, var það, að við
elztu biæðurnir tveir bærum
mykjuna út úr fjósinu daglega-
Höfðum við litlar börur, seni
frændi okkar einn, þjóðhaga
smiður, hafði gjört okkur til að
inna þetta starf af hendi. En
þetta verk vorum við mjög latir
við og kusum víst flest annað
fremur að vinna. En dúllarinn
gekk ríkt eftir að þessi kvöð væi'i
leyst. Notfærði ég mér þessa
tregðu okkar til samninga við
dúllarann, og samningar voru
víst aldrei hans sterka hlið. Vav
svo kveðið á, að hann skyldi
dúlla eitt lag við hverjar börur,
sem við bærum út, og gjöra það
fyrir fram. Hins vegar gættum
við þess vel, að hafa sem minnst
í börunum, svo að við fengjuna
sem flest lögin. Virtist dúllarinn
lítið taka eftir því, en efndi sinn
hluta samningsins rækilega. Tók
hann sér stöðu í tuddabásnum 1
fjósinu, studdi olnboga á miH1"
gerðina og lék list sína. Við
bræðurnir stóðum í básnum and-
spænis, héldum að okkur hönd-
um og horfðum og hlustuðum
hugfangnir á hinn aldraða mann
og söngbrögð hans. Því þótt um-
hverfið væri síður en svo glæsi-
legt, naut list hans sín engu mið-
ur, að minnsta kosti í augum
og eyrum sjö og átta ára snáða.
Aðeins fannst okkur á vanta,
hversu stundirnar, sem dúllið
stóð yfir, voru fljótar að líða.
„Allir dagar eiga kvöld,
segir skáldið. og svo fór einmg