Eimreiðin - 01.01.1966, Side 51

Listamannalaun og listasjóður
Eftir
Gils Guðmundsson.
í Egilssögu Skalla-Grímssonar,
þai senr lýst er lífinu við hirð Har-
‘ ^ konungs hárfagra, segir á þessa
”Af öllum hirðmönnum virði
'°nungur mest skáld sín, þau skip-
ll®u annað öndvegi."
Mér hefur alltaf fundizt það at-
yghsverð og skemmtileg mynd,
seni þarna er brugðið upp í einni
setningu af Haraldi konungi og
'r® hans, og að þessi mynd sé
araldi hárfagra til sæmdar. Að
'ísu geri ég ei-ki ráð fyrir, að
!J;11 na hafi eintóm óeigingirni vald-
1 • Það var siður hirðskálda að
’1jæra konung í ljóði. Þessa hefur
^laraldur konungur sjálfsagt vilj-
njóta hjá skáldum sínum. En
pa;r sæmdir, sem hann veitti skáld-
nnum, eru vottur þess, að hann
nnni að meta áhrifamátt skáld-
Aapar, svo sem margir þjóðhöfð-
'ngjar og fyrirmenn á fyrri öldum.
kemmtileg hefur mér líka fund-
frásögn Heimskringlu af því,
t'ernig íslendingar á þjóðveldis-
guldu Norðmanninum Ey-
'indi skáldaspilli bragarlaun, en
Eyvindur var höfuðskáld Norð-
nianna á 10. öld. í Heimskringlu
segir:
Miklar umrceður hafa orðið um út-
hlutun listamannalauna d þessum
vetri, eins og oft áður, bceði i blöðum
og manna á meðal. Á sjálfu Alþingi
hafa þessi mál eintiig komið til um-
raðu, og þar hafa verið lögð fram tvö
frumvörþ um nýja skipan uthlutunar-
málanna, annað flutt af Gils Guð-
mundssyni og hitt af Karli Kristjáns-
syni. Báðir leggja þeir til allrótcekar
breytingar á fyrirkomulagi uthlutun-
arinnar og benda a nauðsyn þess að
hcekka til muna framlag hins opinbera
til stuðnings listamönnum og listalifi
í landinu. Frumvörp þessi komu bceði
til fyrslu umrceðu i efri deild 1. maiz
siðastliðinn, og við það tcekifceri flutti
Gils Guðmundsson rceðu þá, sem hér
birtist.
„Eyvindur orti drápu um alla
íslendinga, en þeir launuðu svo,
að hver bóndi gaf honum skatt-
pening. Sá stóð þrjá peninga silf-
urs og hvítur í skor. En er silfrið