Eimreiðin - 01.01.1966, Qupperneq 69

FRÁ lýðháskólanum í askov
57
Skólinn hafði öll suðurherbergin
bl afnota. Þar voru nokkrar skóla-
stofur, rúmgott herbergi fyrir
bókasalnið, skrifstofa skólastjóra
°g stórir borðsalir með mjóurn
borðum og löngum bekkjum.
Lengst til vinstri var gangur út í
álmu, sem reist hafði verið síðar
en aðalhúsið. í álmunni var ágæt-
ur fyrirlestrasalur. En öll hýbýli í
Askov voru óskreytt og með kulda-
Lgum blæ. Þröskuldar og gólf
voru slitin af þeim fólksfjölda, sem
í áratugi hafði gengið þar um.
Góð ending varð að vera í öllu,
sem þar var notað; þar voru tré-
stólar, trébekkir, þykkt postúlín,
bvönduð glös, sterkur og endingar-
góður borðbúnaður.
Hinn hluti hússins eftir endi-
löngu vissi út að aldingarði og
trjágarði og var eingöngu til af-
nota fyrir skólastjórafjölskylduna.
Húsfreyja Ludvigs Schröders skóla-
stjóra var lasin fyrsta dag nám-
skeiðsins, og varð ég því einskis
Hsari urn hýbvli þar þann dag.
Aforguninn eftir var ég orðin
nokkurn veginn afþreytt eftir ferð
nm tvær eyjar og barning yfir þrjú
sund. Og ég komst brátt að raun
ura, að ég þurfti ekki að iðrast
þess að hafa sótt haustmótið. Þess-
tr námsdagar veittu okkur geysi-
Lgan auð hugmynda og umhugs-
unarefna. Tjáningarform andans
niannanna þarna voru fyrirlestrar.
Og áhrif fyrirlestranna voru svo
Hk, að samtöl fólks við máltíðir
°g einnig á kvöldin eftir hættu-
mál snerust um þá.
Ég hitti fyrir fólk, jafnt heima-
naenn í Askov sem gesti, er ég dáð-
ist að og batt vináttu við. Brátt
fór fyrir mér eins og öðrum, sem
gist hafa danska lýðskóla, að mér
fannst ég ekki vera samvistum við
framandi fólk. Hér var heimur
einlægni, gestrisni og bróðernis.
Fólki var tamt að láta skoðamr
sínar í ljós djarflega, en ofstopa-
laust. Samúðin gerði fólk létt í
máli og frjálslegt.
Ég ætla ekki að tefja við að
segja frá fyrirlestrum þeim um
trúarbrögð, bókmenntir og upp-
eldismál, sem ég hafði mestan
áhuga á í fyrstu. Hins vegar ætla
ég að minnast á það, sem frá mín-
um sjónarhól einkenndi lífið í
Askov mest fyrstu dagana.
Þegar fyrsta morguninn veitti ég
athygli fjölda stórra vagna, sem
gríðarstórum jálkum var beitt fyr-
ir, er stönzuðu í húsagarðinum. Úi
vögnunum þustu hávaxnir menn.
Ég þóttist undir eins skynja, að
þar gæti að líta annars konar Dam
en þá, er fyrir voru í Askov. Þetta
mátti heita tröllakyn, kyn, sem
maður býst við að rekast á í af-
skekktum, hrjóstrugum skógarhér-
öðum, þar sem lífsbaráttan er svo
hörð, að fólk með naumindum
hjarir af. Með eindæmum er, ef
slíkt kyn þróast á sléttunni, frjó-
samri og auðræktaðri. Ég furðaði
mig þó enn meira á svip og yfir-
bragði þessara namskeiðsmanna,
er bættust nú í hópinn. Hvergi í
Danmörku hef ég hitt fyrir bænd-
ur með svo þóttalegt, því nær
þrjózkulegt fas. Hvers vegna hafði
fólk þetta gersamlega misst hið
þýða og þægilega viðmót, sem auð-
kenndi landa þessf