Eimreiðin - 01.01.1966, Síða 95

1 MeSTA MEINLEYSl
Þai j flokki eru þeir menn, sem
va® bezt mega dæma um hvað sé
mnflutningsvert af erlendum lær-
d°mum> enda kom Egill Skalla-
Rnmsson — að því talið er með
rimhenduna úr slíkri víkingu.
y;Jta menn hans jafnoka til and-
egra starfa hafa sótt farma um
«of nú nýlega?
Til fátækra, fámennra og af-
^ ekktra eyþjóða koma hinsvegar
er endir menn, en þá engu síður
annarrar gerðar en hinnar menni-
legustu.
Verk Skota á Orkneyjum og
j Jaitlandseyjum og Breta á ír-
andi sýna sig, en þau eru hrun
Ungmuála og þjóðmenninga
^ei'ra beggja, sem fyrir voru, og
Par þó um að ræða hliðarleggi
Vl allar íslenzkar ættir bæði kyn-
°rinna manna og þrælakyns.
Faereyingar gátu haldið þjóð-
Ungu sinni fyrir Dönum, enda fer
. m nú fjölgandi, en Hjaltlend-
’Ugum og Orkneyingum fækkar
? tlr a® hafa brallað norrænunni
tyrir beimsmálið.
^'ergi nærri er þetta mál tæmt
lr,eð þessum dæmum eða rökstutt
sem efni eru til, en þó eru hér
110 krar bendingar komnar um
aunhæft mat á ljóðum og óljóð-
tIri’ fastheldni við sitt eigið eða
® ^PÍgirni erlendra hátta.
nnur hlið ritverka veit auðvit-
. e^^-i að njótendum né flutn-
ngstaskinu heldur að efninu sjálfu,
dg þar sem hér er ritað um skáld-
er > þá að listinni, skáldskapnum,
Pessari undarlega dýrðlegu hug-
J mun og gjafmildi, sem lætur
J'* nvel snauða menn og þjáða
83
ausa út yndi og Iiarmalétti á báðar
hendur og svo dauða sem lifandi.
Þótt það kunni að þykja oflæti
af veru, sem vængjalaus gengur á
tveimur fótum, þá verður það að
segjast, að öll sú dýrð er sann-
mannlegur eiginleiki, þótt á mis-
jöfnum mæli sé gefinn, og það
auðkenni mannkyns verður ekki
fremur af því tekið réttsköpuðu
og lemstralausu, lieldur en tala út-
lima þess. Því er þarflaust að óttast
um skáldskapinn. Hann mun
lialda heilsu, þótt fundið sé að
nafni eða gerð einliverrar greinar
einhvers þess, sem teljast vill skáJd-
skapur.
Þeir, sem ekki geta komið sam-
an lýtalítilli vísu, en eru samt
skáld — slíkra mannkosta mun að
yrkja þá á óbundnu máli, og ef
þeim livorki dugar söguform, leik-
ritagerðir né Iiinn víði vangur rit-
gerða, þá finna þeir sér enn annað
form og vinna því heiður og tiltrú
með listfengi verka sinna, fegurð
þeirra og sannsögli fremur en
nafni annarrar bókmenntagreinar,
þótt virðuleg sé, þegar vel tekst.
Aftur á móti vex enginn góður
gróður upp af þvi að þeyta skegg-
broddana og æpa. Ég er Ijóðskáld
og rit mín ljóð hvort sem þau
skortir margt eða fátt af auðkenn-
um þeirrar bókmenntagreinar,
sem svo hefur ein heitið á íslenzku
um aldir.
Engin sú breyting er á vetur
setjandi, sem ekki getur valdið
nafni — sínu eigin sérnafni, — en
þarf að felast bak við nafn ann-
arrar listgreinar. Þó er ekki víst,
að hún verði svo fljótt horfallin