Iðunn - 01.02.1885, Qupperneq 27

Hagnýting náttúrukraftanna. 89
rafmagnið að mestu rjúka út í loftið, hvernig sem
um væri búið að öðru Enn væri leiðiþráðrinn
miklum mun gildari, yrði hann svo kostnaðarsamr,
að enginn ábati yrði af því, að nota þetta ódýra
hreyfingarafl. þótt leiðiþráðrinn væri nokkurir þuml-
ungar á þykt, mundi hann að öllum líkindum bráðna
1 endann, þar sem rafmagnsstraumrinn hættir, eða
jafnvel á leiðinni. jpráðinn yrði að kœla með því
móti, að leggja vatnspípu við hliðina á honum, svo
að kaldr vatnsstraumr rynni fram með honum alla
leið. |>essi vatnsveiting yrði mjög kostnaðarsöm.
f'f rafmagni ætti að veita um 60—70 danskra nhlna
leið í allar áttir frá Niagara, og svo ætti að skifta því
öiðr um alt það svæði, mundi eigi minna duga enn að
þráðrinn væri 12—15 000 danskar mílur á lengd. Að
^°kum er þess getið, að Thomson hafi eingöngu
skoðað mál þetta á vísindalegan hátt, enn engar
Wraunir gert, að sanna það í verki. því só ólíkt
farið, að veita rafmagni á þann hátt, sóm Thomson
layggr til, eða að veita rafmagni á sama hátt og
gasi er veitt til lýsingar. þessi mótmæli hafa að
Vlsu við nokkur rök að styðjast og líklegt þylcir, að
föluvert fari að forgörðum af þessu 21 000 hesta afli,
er veita skal eftir fingrdigrum eirþræði um 60—70
^oílna leið. Enn hver getr hér sagt: nhingað og
ekki lengra«; þegar um það er að rœða, hvaða
§agn megi vórða af rafmagninu, þá er einskis ör-
v*nt. Vér munum brátt verða þess vísir, að marg-
ar af þeim mótbárum, er risið hafa upp gégn þess-
j^n hugsmíðum Siemens og Thomsons, eru þegar
njaðnaðar niðr.
Arsonval, sá er fyrr er nefndr, heldr fram sama