Iðunn - 01.02.1885, Blaðsíða 60

122 Hcnry Gréville:
í veði, og það kvenmnanns, þótt af Gyðingakyni
væri.
»Hún er í klefanum til vinstri liandar«, segir Gyð-
ingurinn. «Eldurinn er ekki kominn þangað enn.
Frelsið hana, vinir mínir; frelsið hana 1« Hann
sagði þetta kjökrandi og emjandi af hræðslu.
Kunningjar hans, sem höfðu. verið að hjálpa hon-
um, litu fyrst á bálið og síðan hver framan í annan
—og þögðu.
»Bregðu þjer sjálfur inn, kunningi!« kallar ein-
hver götustrákurinn í mannþyrpingunni.
»Jeg gef þeim manni hálfa aleigu mína, sem frels-
ar hana !« hrópaði Gyðingurinn og fórnaði höndun-
um. uJá, jeg gef helminginn, — helminginn af öllu
sem jeg á«, segir hann með innilegum bænarróm ;
nfrelsið aumingjann hana móður mína, vinir mínir !
frelsið hana, háu herrar !«
þessum síðustu orðpm vjek hann að Pólverjum.
En enginn hreyfði sig hót. Kósakkinn, sem stóð
við hliðina á mjer, þokaði sjer áfram eitt eða tvö
fet, hugsaði sig um, en hjelt loks lengra, reykull
nokkuð á fótum, og nam staðar framrni fyrir Gyð-
ingnum.
nEkkért þvaður, kunningi«, sagði hann og hafði
allt af pípuna í munninum. »Hvað mikið viltu gefa
manni fyrir að skreiðast þarna inn ?« Hann benti
á húsið, sem var orðið nærri því allt í björtu báli-
nEimm dali í silfri (rússneska), elsku vinur, fimw
silfurdali! I nafni lifanda guðs, jeg gef fimm dali
í silfri«.
nHumm, það er enginn ofsæll af því kaupi«, segir
Iiósakkinn. »Nú, jæja þá; hjer er ekki tfmi til að