Iðunn - 01.02.1885, Blaðsíða 34

96 Hagnýting náttúrukraftanna.
að notað verði aflið í mörgum straumhörðum þver-
ám, er falla úr Andesfjöllum vestr í Kyrrahaf.
Vill hann láta leiða vatnsaflið með rafmagnsveiting
vestan yfir Andesfjöll, og á það að knýja fram stórkost-
legar dæluvólar, er eiga að þurka upp fenin. Dæl-
urnar eiga að ausa upp vatninu jafnhátt fjallveg-
inum, og á það að renna vestr í árnar. Vatnið
ætti þannig að miklu að ausast upp af sjálfu scr,
þar sem áruar hlyti að að vaxa við það og megua
því meira. Um þetta mætti segja það, sem þjóð-
verjar hafa að máltaki: »Dann hört Allcs auf«
(lengra verðr eigi farið).
Vér höfum nú í fám orðum skýrt frá því, livað
unt sé aö vinna með rafmagni, sem fram er leitt með
vatnsmegni og líkindi eru til, að komi niðjum
vorum í góðar þarfir óðara enn varir. Hver veit
nema náttúran feli í sér annað aíl meira enn raf-
magnið ? Deprez heldr það, og í ritgerð þeirri, er
fyrr er nefnd, segist d’Arsonval eigi geta að því gert,
að hann hafi trú á því, að lífstörf þau, er vér nefnum
taugastrauma, hugsanir og lífskraft geti komið af
oinhverju ókunnu afli, er lílcindi sé til, að niðjum
vorum auðnist að þckkja.
[V. Á. licfir |i)'tt|.