Iðunn - 01.02.1885, Blaðsíða 41

Sögukorn frá Svartfjallalandi. 103
höfðinglega ; var auðsjeð íl öllu látbragði hans, að
hann þóttist eiga nokkuð undir sjer. Hann hafði
skegg á efri vör, hæruskotið nokkuð; hann var
snarpeygur og brúnamikill. Iiann bljes drjúgum
reykjarteigi vir pípu sinni, hægt og stillt, og tók góst-
inn tali, og hneigðist það brátt að landsins gagni og
nauðsynjum. Honum fannst fátt um ráðlag stjórn-
arinnar í Serbíu ; þótti hún ekki vera .mjög áræðin.
Gúitza tók svari landa sinna og gerði sjer far um að
verja gjörðir furstans. Svartfellingurinn álasaði
þóim öllum saman, bæði landsmönnum sjálfum (Serb-
um) og furstanum.
»Hvernig getið þið fengið af ykkur að lata Tyrkj-
ann vera í friði ?« mælti hann og þyrlaði þykkum
reykjarmekki út úr sjer. »|>ú átt ekkert við hann, og
hann lætur þig vera. Hvernig á að geta orðið nokkuð
úr stríðinu með því móti ?« Hinn ungi maður stundi
upp með hálfum hug þeirri spurningu, hvert stríð
væri þá ölduugis ómissandi. »Hvað þá ?« svaraði
Svartfellingurinn, og var öldungis forviða. »IIvað
er maðurinn, ef hann fæst ekki við hernað? Ekki
Hema það þó ! Jeg ætti ekki til nokkra flík utan á
kroppinn á injer, hvað þá heldur meira, ef ekki væri
stríð til«. »Og verzlun ?« mælti Gúitza, með hægð ;
hann var kaupmaður. »Jú, það er gott .... verzlun.
Hernaður og verzlun .... jparna (hann benti f norð-
ur) fáum við marfa (varning), og þangað (hann beuti
í vestur) förurn við til að sclja hann .... Hvers konar
vorzlun rekið þið í Valevó ?«
Gúitza taldi upp ýmsar landsnytjar, og eins hvaða
varning Serbar fengi frá öðrum löndum, og sem kaup-
111 onn græddu á 100"/». Svartfellingurinn ypti öxlum