Iðunn - 01.02.1885, Blaðsíða 48

110 Sögukorn. frá Svartfjallalandi.
I sama bili heyrðist skothríð nokkur í höfuðþorp-
inu þar skammt í burtu. Pjetur hleraði og kallaði
síðan: nPörum þangað!« Hann hljóp sjálfur á
undan og hinir á eptir. jpeir hitta þar fyrir nokkra
Tyrki, er höfðu þyrpzt saman á torginu, lafhræddir
og ekki nema hálfvaknaðir. þeir hleyptu nokkrum
skotum á ránsmennina, hörfuðu síðan undan og
lögðu á fiótta. Svartfellingar eltu þá og sendu
nokkrar kúlur á eptir þeim álengdar. Meðan þetta
gerðist, hafði allt fólk sig til vegar úr þorpinu í
ýmsar áttir, karlmenn og konur, börn og gamal-
menni, til að forða lífi sínu ; ljetu allt, scm þeir áttu,
eptir í hershöndum. Yar þorpið orðið autt og
mannlaust á lítilli stundu.
í það mund komu Svartfellingar aptur, er þeir
höfðu rekið flóttann, og ljetu nú greipar sópa um
það er þeir fundu fjemætt í þorpinu. þá var og
kvennþjóðin þar lcomin með lcörfur sínar og poka,
og tíndu þar í allt, smátt og stórt, er nýtilegt var:
fatnað, vefnað, ullarviður og silki, alls konar hús-
gögn af eir og tini, og jafnvel matföng. Yar leitað
í hverjum krók og kyma, að enginn fjemætur hlutur
skyldi undan ganga. Hjer þurfti að liafa hraðann
á, því að tæpa mílu vegar frá þorpinu var dálítið
virki með tyrknesku setuliði, og mátti eiga von á því á
vetfangið undir eins og njósn kæmi um ófriðinn. Var
því ekki tafið lengur en þurfti. Svartfollingar höfðu
verði við veginn, þar sem von var liðsins frá virk-
inu, og góðri stundu áður en bólaði á byssustiugjum
Tyrkja, sást kvennfólkið stika upp eptir hlfðinni í
laugri lest, alklyfjað liorfangi, en karlmennirnir A
eptir í dreifri fylkingu, með þrjátíu feta bili milh