Iðunn - 01.02.1885, Blaðsíða 42

104 Sögukorn frá Svartfjallalandi.
og hristi höfuðið með fyrirlitningu. »jpað er ekki
annað en leikfang fyrir kvennfólk—þess konar verzl-
un er gagnslaus . . . með því móti hljótið þið að
lenda í klóm Tyrkjans fyr eða síðar; hann tekur
frá ykkur landið þegar minnst vonum varir«. »Við
höfum herlið, landvarnarlið« svaraði Gúitza.
»Skr....fjarri mjer« anzaði hinn og bandaði frá sjer
með hendinni. »Herlið !........ landvarnarlið !... heyr
á endemi!« Hann heldur áfram og mælti: »Jeg
þekki herinn Svabanna (þjóðverja). Jeg þekki her
Nizams (Tyrkja). Ekkert gagn í þeim. Nei, ekki
skuluð þið reiða ykkur á það, þetta herlið. Nei.
Serbía, hún er að fram komin«. »Hart þykir mjer
það !« ségir Gúitza. »Ja, jeg skal segja þjer : jpar
sem herlið er til, þar reiðir þjóðin sig á hermennina
og verður huglaus«. »Ekki ætíð« segir Gúitza.
uSerbinn þorir ekki að horfast í augu við fjandmann
sinn« svarar Svartfellingurinn. »jpað þorir hann,
það gerir hann« anzar hinn og fór að síga í hann.
»Við sjáum það þó seinna verði« segir Svartfellingur-
inn og hristi höfuðið.
Nú kom kvennfólkið inn með kvöldverð og báru
á borð. Borðið var ofurlítið og lágt. Maturinn
var fátæklegur : ekki annað en mjölsúpa, geitarostur
með grænum pipar á, og mais-brauð, sem var svo
hart, að það var naunmst hægt að vinna á því með
tönnunum. Enn fremur var borin inn dálitil krukka
með víni, sem var svo súrt, að manni vöknaði um
augu af að drekka það. Anka gekk um beina, og
það gerði matinn heldur bragðbetri fyrir Gúitza.
Hún gekk ýmist út eða inn, og með henni önnur
stúlka, yngri en hún, er gesturinn þóttist vita að