Iðunn - 01.02.1885, Blaðsíða 45

107
Sögukorn frá Svartfjallalandi.
Gúitza hafði raunar heyrt þess getið áður, að kon-
ur Svartfellinga vœru vanar að fara í hernað með
feðrurn sínum, bræðrum og eiginmönnum. En hann
gat samt ekki að sjor gert, að honum fannst þetta
merkileg sjón. Iíann iðraðist ekki eptir, að hann
hafði slegizt í förina, og fór glaður og kátur í móti
Tyrkjanum.
þcgar kom niður í dalinn, var þar fyrir sveit
manna, tuttugu karlar og konur. þar stóð upp
maður, roskinlegur nokkuð, og kallaði til flokksins,
þegar hann sá til ferða hans : »Hana nú, þar komið
þið loksins. Jeg ætlaði að fara að láta sveitirnar
hjerna halda af stað og bíða ekki eptir ykkur lengur«.
•Komum við of seint, kapteinn Zivkó« spurði einhver
úr flokknum. »Jeg bjóst við ykkur fyr« svaraði
þessi sem kallaður var kapteinn. »Jæja, það er
ekki aptur tokið.—Karlmennirnir á undan !«
Við þetta ávarp lágði hcil sveit hennanna, um 40,
a£ stað upp eptir fjallinu hinumegin viö dalinn, eptir
njóum sueiðingum. Kapteinn Zivkó gekk fremst-
Ur, og studdist við skógarlurk. Liðið gekk hægt
°g hljótt. Stundu af dagmálum var numið staðar
við tæra lind, er spratt upp framan undir kletti ein-
um við veginn. Hermennirnir lögðust í hvirfing um-
hverfis eld, er konurnar höfðu kynt; þær úthlutuðu
þeim vistiun og þjónaði sinn kvonnmaður hverjum
karlinanni að snæðingnum. Foringinn kemur þar
augaá hinn unga Serba; hann hafði ekki veitt honum
eptirtekt fyr. »það er Serbi lijer með okkur ....
kvaðan kemur hann?« segir hann. »Hann er gestur
uunn« svarar húsbóndinn, sem jeg hafði gist bjá.
“það er svo — gestur þinn .... Serbi .... haun erauö-