Iðunn - 01.02.1885, Side 39

Sögukorn frá Svartfjallalandi. 101
hana og kvaðst hafa villzt þar í fjöllunum, og vera
lafmóður ; bað hana segja sjer til vegar, þangað sem
hann gæti fengið hvfld. Ilún þelckti undir eins á
mæli hins ókunna manns og búningi, að það var út-
lendingur ; en henni varð hvorki bylt við það, nje
að hún undraðist það. Iiún virti hann vandlega
fyrir sjer. »Hvílast.... vera nætur sakir?« .... spurði
hún. »Svo er sem þú segir« mælti hann ; »jegþarfn-
ast gistingar«. Hún leit til sólar ogmælti: »Komdu
með mjer«. Iiún beið ekki eptir svari, og gekk á
undan brattan stíg innan um hrískjarr þar utan í
hlíðinni. Gúitza teymdi hest sinn eptir sjer klyfjað-
an, og virti fyrir sjer vöxt hinnar ungu meyjar, er
gekk á undan honum hægt og gætilega, með hina
þungu byrði á höfði sjer. Hefði hann verið mynda-
smiður, mundi lionum ekki hafa þótt ónýtt að
hafa fyrir sjer jafn-prýðilegt vaxtarlag. Gú-
itza var ekki listamaður að vísu, en ekki var
honum fyrir það ósýnt um það sem vel fór á. þau
gengu enn góða stund og mæltust eigi við,
þar til er fyrir þeim varð liús eitt lítið, er stóð á
diilitlum hjalla þar í hlíðinni. Húsið var reist upp
við hamar, og gert hálft af viði og hálft af steini.
það var fornlegt mjög, veggir mosa vaxnir og viðir
svartir, en þak illa gróið og veggsvalir hölluðust
^iður á við.
Maður sat í einu horninu á veggsvölunum, með
fóbakspípu í hendi. Ilann var á bezta aldri og
þreklegur á vöxt. Stúlkan gekk inn. Gúitza stað-
n®mist úti fyrir. Maðurinn á veggsvölunum kallar:
“Marynka !« þá kemur kvennmaður hlaupandi; hún
Var að sjá á fertugsaldri. »Sjerðu ekki, að guð send-