Iðunn - 01.02.1885, Qupperneq 46

108 Sögukorn frá Svartfjallalandi.
vitaö bróðir okkar samt.... það ér gott .... hann get-
ur sagt Serbum af okkur .... ef hann kemst þá heilu
og höldnu heim aptur úr þessum leiðangri«. »Hvers
vegna ætli hann muni ekki komast heilu og höldnu
heim aptur úr þessari för?« segir hinn. »Hvers vegna
misstu synir þínir báðir höfuðið einu sinni við líkt
tækifæri?«, svaraði foringinn.
Við þessi orð hóf kvennþjóðin upp sárt harma-
kvein. njpeirra er hefnt« sagði Pjetur. »það er ó-
hætt um það !« anzar foringinn. »það hafa nokkrir
Tyrkjahausar hrokkið af bolnum í hefnd eptir þá
bræður !« »þeir eru ckki nema ellefu« segir Pjeturog
fær sjer í pípu sína ; »það er hvergi nærri nóg....«
»Svona er það nú liaft hjerna hjá okkur« segir for-
inginn við Gúitza. »1 staðinn fyrir kvóinstafi og tár
höfum vér hcfndir .... Hjáykkur er þessi skálmaldar-
bragur liorfinn .... eða er ekki svo?« Gúitza ypti
öxlum.
Viðstaðan var ekki löng. Plokkurinn lagði upp
af nýju og hjelt áfram ferðinni þar til komið var um
miðdegi; þá var áð aptur. Síðan var enu haldið á-
fram nokkra stundir, unz þeir komu niður á heiðar-
brún, þar sem blasti við dalur allstór með mikilli
byggð. Lágu bæirnir f þorpum og gnæfðu skraut-
legir bænhús-turnar tyrkneskir í miðri byggðinni.
Foringinn studdist við skógarrefði sitt og leit yfir dal-
inn; segir síðan við Pjetur: »þú fer við tíunda
mann þeim megin, sem til sjávar veit; en þú greiðir
ekki atlögu fyr en þú heyrir vísbendingu frá okkur
og hanafærðu þegar stjarnan sú arna hveríur«. Hanu
benti í austur.
»Hvcrjir koma með mjer?« kallaði Pjetur hátt. Níu