Iðunn - 01.02.1885, Qupperneq 49

Sögukorn frá Svartfjallalandi. 111
ttauna, til þess að vera viðbúnir til varnar, ef Tyrk-
ir veitti eptirför. Kæmist lestin heilu og höldnu
upp á fjallið í tæka tíð, var öllu borgið.
það gekk vel allt saman.
J)að þótti Gúitza einkennileg sjón, er þeir komu
þar að sem kvennfólkið hafði sezt niður að varpa
mæðinni, skammt fyrir ofan fjallsbrúnina. þar stóðu
körfurnar í röð, en kvennfólkið lá endilangt til annar-
ar handar í stórri breiðu. Gúitza litaðist um, og
> sá hvar Anka lá og bljes þungan. Hún lá upp í
lopt, mcð hálfopinn munninn, eldrauð í kinnum og
gekk upp og niður af mæði. »Upp !«.... kallaði for-
higinn. »Áfram 1 Kúlur Nizams geta náð okkur enn».
Kvennfólkið spratt á fætur, og karlmennirnir flýttu
sjer að lijálpa þeim að koma körfunum upp á liöfuð
sjer. Gúitza brá við og þreif körfuna, sem Anka
bar, — hann gat varla loptað henni, svo var hún
þung — 0g sagði: »Láttu mig hafa hana, jeg skal
hera hana fyrir þig«. Anka lítur til hans þakkar-
aUguin og þó raunalega. »Æ, nei« segir hún. »Láttu
mig bera liaua« segir hann aptur og tók til körfunn-
ar- »Nei, nei« segir húu með einbeittum róm;
“þú minnkun læt jeg ekki um mig spyrjast«. Hún
Sagöi þotta svo alvarlega og þó innilega, að Gúitza
ijQt uudau; og hjálpaði henni að koma upp á sig
körfunni og snori síðau aptur til fjelaga sinna. Bar
1Jú okki til tíðinda og gekk ferðin vol heim. Sátu
þeir Pjetur bóndi og Gúitza um kvöldið á veggsvöl-
l),mm heima í kotinu og reyktu úr pípum sínum í
kyrrð og næði, meðan kvennfólkið, sem var nýlcomið
mim, bjó kvöldverð. Gúitza var fálátur, og Pjetur
’°iidi hugsandi; þeir raæltust fátt við og viku ekki