Iðunn - 01.02.1885, Síða 55

Henry Gréville: Gyðingurinn í Rúdnía. 117
lengi, þótt öðru vísi hefði á staðið, með því að ekki
var miklu fyrir að gangast hvað fegurð landsins
snertir, þar sem leið okkar lá yfir. það var öðru
nær. Eintómar flatnöskjur, mjög mýrlendar víða,
og lopt mjög óheilnæmt. Hvert þorpið eða hverfið
eptir annað með fram veginum, allt hvað öðru líkt,
og ætlaði aldrei að þrotna. Munurinn ekki annar en
sá, að húsin voru ekki alveg jafumörg í hverju þorpi
og kirkjur tvær eða þrjár í sumum, eu elcki nema
ein í sumum. Jeg verð að segja eins og er, að það
lifnaði aldrei yfir mjer nema þegar jeg kom að póst-
stöðvunum ; þá hugsaði jeg : það er þó blessun, að
þessi áfanginn er búinn.
l>að er segin saga, að þegar manni liggur á, þá er
eins og allt leggist á eitt að verða manni til tafar og
iyrirstöðu. Raunar munu nú, ef að er gáð, þess
konar tálmanir verða fyrir manni eins endrarnær,
Þegar maður hefir tímann fyrir sjer og fer í hægðum
sínum ; munurinn er sá, að þá tekur maður ekki ept-
lr því. I þetta skipti var samt engu líkara en að
við værúm ofsóttir af illum anda. A öðrum hverj-
llrú áfangastað voru ófáanlegir ólúnir hestar, og
úrðuai við þá að bíða tímunum saman stundum eða
Jafnvel hálfan dag eða meir. Yerið getur, að lijer
hafi raunar allt verið með felldi, og vandræðin öll
Verið því að kenna, að þetta var fremur sjaldfarin
leið, sem við fórum.
Rinn dag höfðum við þó verið lijer um bil lausir
Vl^ öll óhöpp og tafir. *En vittu til« sagði jeg við
sauiforðainann minn, í gamni, »við eigum eptir eitt-
ovað illt ólifað áður kvöld er komið ; aunars er ekki
élánsfylgjaii okkar ánægð með dagsverk sitt«.