Iðunn - 01.02.1885, Page 64

K v æ ð i
Kveðjusendiiig.
(Úngversk alþýðuvísa).
Ský í fjarska sá jeg svífa—
svífa ofan frá;
í því var að ýfa fjaðrar
ýlgdur hrafn að sjá.
»Bídddu, krummi, bíddu krummi,
ber mór kveðju frá
föður mínum — móður líka,
og minni brúði smá.
Bezt má þekkja bæinn hennar
blómum fögrum á:
hann er rauðum rósum vafinn
ríkulega’ að sjá.
Demantsgluggar kæru kæta,
krystall hjörum á,
undan gullnum geislahárum
gægjast augu blá.
Ef þau segja svo : ,hvar er hann?’
segðu : ,Tyrkjum hjá’,
mig þeir hafa’ í fjarska fjötrað
fótum og höudum á«.
J. J.