Iðunn - 01.02.1885, Qupperneq 65

Smávegis.
Getur kvennfólk varðveitt leyndarmál?
J>að er þrásinnia borið á móti því. En lijer er saga,
som sýnir, að takast má það. —
Við leikhúsið i l’arís var eigi alls fvrir löngu og cr cf
«1 vill enn leikmær ein, Margrjet Martignao að nafni,
sem náttúran liafði búið ríkuiega fágætum fegurðar-
tokka og barla prýðilegu vaxtarlagi. J>ar á ofan bætt-
ist það sem enn var meira í varið: það var eins og
húu gfoti aldrei clzt, rjett eins og hún licfði nærzt á
cplum Iðunnar alla daga; hún var allt af jafn-ung-
leg og blómleg. Má nærri geta, að mörgum muni liafa
htizt á hana ; en hins vogar má að því vísu ganga, að
hún hafi eigi veriö öfundlaus, sizt af kvennþjóðinni.
Margra bragða var í leitað til þoss að komast fyrir,
hvað gömul hún væri. En svo opinská sem hún var
ella og kát og fjörug, þá þagði hún eins og stoinn
u,n það atriði. Var enginn maður svo fróður, að
hann vissi til sanns um aldur licnnar. J>egar liinar
l'ernurnar í liofi danzgyðjunnar sáu hana ýmist líða eins
°B engil eöa flögra eins og fiðrildi í danzinum, Ijóm-
Uudi af kæti og óslökkvanda æskufjöri, svo að fögnuði
ahorfendanna og lófaklappi ætlaði aldroi að linna, þá
höfðu þær ekkort annað sjer til fróunar en aö livísla
hver að annari: Uss! Drottinn minn! liún sem var tví-
tuB fyrir tuttugu árum!
En einn góöan voðurdag var ungfrú Martignac stefnt
'’dnastefnu í máli. J>að þótti lioldur en ekki fengur.
»itni eru jafnan spurð oigi oinungis að nafni og stöðu,
'eldur oinnig að aldri. Nú mátti hún til að sogja
t,h aldurs síns, og segja satt. f>að varðaði fangelsi, að
®°(=na ekki dóinaranum.-—Dómsalurinn var fullur af fólki