Tímarit lögfræðinga - 01.07.1953, Blaðsíða 11

Málskot til œöra stjórnvalds.
137
skrifstofu ráðherra, ef ekld er sent með pósti, innan 6 vikna
frestsins.
Þýðing lagaákvæða,' er mæla fyrir um ákveðinn kæru-
frcst, er fyrst og fremst sú, að kærandi á enga kröfu til
þess, að kæru hans verði sinnt, ef hann kærir eigi fyrr en
að kærufresti liðnum. Stjórnvaldi er ekki skylt að taka slíka
kæru til meðferðar. Hitt er annað mál, hvort stjórnvaldi
er heimiit að sinna kæru, sem of seint er fram komin. Úr
þeirri spurningu leysa lögin yfirleitt ekki. 1 26. gr. 1. 66/
1945 segir þó: „Kærum, scm koma eftir kærufrest, verður
ekki sinnt.“ Eftir orðanna hljóðan er ákvæði þetta að vísu
ekki alveg ótvírætt, en eðlilegast er að skilja það svo, að
óhcimilt sé að sinna útsvarskærum, sem berast að kæru-
fresti loknum. Úr þeirri spurningu, sem hér liggur fyrir,
er skorið í hæstaréttardómi einum frá 25. marz 1936, sbr.
Hrd. VII, bis. 145. Þar voru málsatvik þau, að ráðuneyti
hafði kveðið upp úrskurð um sveitfesti samkvæmt 65. gr.
fátækralaga nr. 43/1927, enda þótt úrskurður sýslumanns
væri ekki kærður fyrr en að loknum þeim sex vikna kæru-
fresti, sem til er tekinn í nefndu lagaboði. En 65. gr. 1.
43/1927 var að þessu leyti samhljóða 76. gr. gildandi fram-
færslul. nr. 80/1947. Um þetta segir orðrétt í dómi hæsta-
réttar, sbr. Hrd. VII bls. 148—49:
„Það verður nú að fallast á það hjá áfrýjanda, að ráðu-
neytið hafi farið út fyrir embættistakmörk sín með því að
fella úrskurð um sveitfesti nefnds þurfalings eftir að áfrýj-
unarfresturinn var liðinn.i) Verður þess vegna úrskurður
ráðuneytisins ekki lagður til grundvallar um sveitfestina."
Þessi úrlausn hæstaréttar sýnist geta haft almennt gildi,
enda er hún í góðu samræmi við þær ástæður, sem oftast
munu liggja til ákvörðunar kærufresta.1 2) Álit crlendra
fræðimanna hnígur og í þá átt, að þannig beri að skilja
1) Þrátt fyrir þctta orðalag getur það auðvilað út nf fyrir sig eklci
skipt máli, þótt úrskurðurinn sé kveðinn upp eílir að kærufrcstur er
liðinn, ef kært er innan frcstsins.
2) Sbr. og Hrd. II, bls. 177, en þar sýnist byggt á þessum skilningi.