Tímarit lögfræðinga - 01.07.1953, Blaðsíða 65

Frá Hœstarétti.
191
(Hrd. XXIII. 664).
I janúar 1949 komu þeir K og M sér saman um það við
G og Þ, að K og M skyldu kaupa af þeim G og Þ m/b N,
sem var yfir 50 ára gamall, fyrir 200.000,00 kr. Skyldu
kaupendur taka að sér greiðslu á 60000,00 kr. skuld við
útibú Landsbankans á Akureyri, er hvíldi á bátnum með
1. veðrétti, og skuld við Fiskiveiðasjóð, kr. 42200,00, sem
hvíldi á bátnum með 2. veðrétti. Svo skyldu kaupendur
gefa seljendum út 3. veðréttar veðskuldabréf, kr. 85000,00,
og loks skyldu þeir greiða í peningum kr. 9000,00 við samn-
ingsgerð. Gert var afsalsbréf og skuldabréf, en ekki varð
úr því, að kaupendur undirrituðu veðskuldabréf, og var
það talið hafa dregizt vegna þess, að annar kaupenda var
búsettur annars staðar, og tilætlunin var að senda lionum
bréfið til undirskriftar. Afsalsbréf var því ekki heldur
gefið út. Samt sem áður greiddu kaupendur inar tilskildu
9000,00 kr. og tóku við bátnum um miðjan janúar 1949
og höfðu hann í flutningum hér við land, þar til er hann
bilaði 18. febrúar, enda kostuðu kaupendur þá viðgerð á
honum, að því leyti sem vátryggjandi kostaði hana ekki.
Eftir viðgerð, sem talið var lokið í byrjun apríl 1949, tóku
kaupendur bátinn aftur til notkunar og höfðu hann í för-
um þangað til í september s. á.
Með því að vanskil urðu á greiðslu 1. veðréttar skuldar-
innar, sem seljendum hafði verið gert að greiða, kröfðust
þeir þess, að kaupendur inntu þá greiðslu af hendi. Þessu
andmæltu kaupendur og kváðu ekkert hafa orðið úr kaup-
unum, þar sem afsal hefði aldrei verið gefið út né heldur
skuldabréf það, sem fyrr segir. Þessi mótbára var — auð-
vitað — ekki tekin til greina, þar sem kaupendur bæði
höfðu greitt tilskildar kr. 9000,00, tekið við bátnum og
notað hann sem eign sína, látið gera við hann og tekið
liann af nýju til notkunar.
I annan stað töldu kaupendur, ef kaup yrðu talin hafa
gerzt, sér heimilt að rifta þeim kaupum. Ástæður fyrir
þeirri staðhæfingu töldu þeir þessar:
1) Að seljendur hefðu ábyrgzt það, að 1. veðréttarlánið