Tímarit lögfræðinga - 01.07.1956, Side 33

rökum, að E. hefði orðið þunguð að yngra barninu löngu
áður en festar stofnuðust. 1 öðru lagi hafi festum verið
slitið með samkomulagi aðila og alls ekki af ástæðum, er
hann hafi aðallega átt sök á. Mætti þvi eigi beita ákvæðum
3. gr. laga nr. 39 frá 1921.
E. reisti kröfu sína um bætur á 3. gr. nefndra laga.
Samkvæmt orðalagi þess ákvæðis er það skilyrði þess, að
um bótarétt sé að ræða, að festar hafi stofnazt áður en
festarkona verður þunguð af völdum festarmanns síns.
Því var ekki mótmælt, að E. hafi verið barnshafandi, er
festar stofnuðust, enda kom það heim við fæðingardag
yngra barnsins. Þegar af þessari ástæðu var talið, að sýkna
bæri J. af bótakröfu E. í málinu.
(Dómur B.Þ.R. 10/3 1956.)
B. FJARMUNARÉTTUR.
Skuldskeyting.
1 april og maí 1954 seldi Ö. K. vörur, en K. rak á þeim
tíma verzlun hér í bæ og var einkaeigandi hennar. Er Ö.
krafði liann um greiðslu á andvirði varanna, neitaði K.
að greiða. Bar hann það fyrir sig, að hann hefði selt nafn-
greindum manni verzlun sína 19. mai 1954, en sá maður
hefði tekið að sér að greiða allar skuldir verzlunarinnar.
Bæri Ö. því að snúa sér til lians og krefja hann um greiðslu
skuldarinnar.
Umræddar vörur voru allar keyptar fyrir 19. maí 1954
og var því talið, að K. bæri að greiða þær, en gæti ekki
borið fyrir sig gagnvart Ö., að þriðji maður hefði lofað
honum (K.) að standa Ö. skil á andvirði þeirra.
(Dómur B.Þ.R. 17/3 1955.)
Ábyrgð á gfeiðslu verks.
Eftir beiðni S. smiðaði J. járnkassa, sem nota átti ut-
an um rafmagnsspennistöð í Grindavík. Innti J. verk þetta
159