Tímarit lögfræðinga - 01.11.1983, Qupperneq 43

LIII :955. Getur þetta atriði verið vandmetið, og minnir raunar á, að
á slíkt mat reynir í öðrum samböndum, sbr. t. d. fyrningu, 77. gr. hgl.
o. fl., en er þó sérstætt í hverju einstöku sambandi.
I 173. gr. a hgl. eru notuð orðatiltæki, sem ekki eru hnitmiðuð, svo
sem að láta „mörgum mönnum“ í té fíkniefni eða að efnin séu afhent
gegn „verulegu gjaldi“. Er örðugt að sneiða hjá slíku almennu orða-
lagi. Má ætla, að dómvenjur myndist um nánari skýringu þessa ákvæð-
is, og hafa nokkrir dómar nú þegar gengið um ákvæðið.
VII. 2. Á það reyndi fyrst fyrir Hæstarétti í hrd. L (1979) :882,
þar sem til úrlausnar var krafa sænskra stjórnvalda um að ísl. borgari
yrði framseldur vegna fíkniefnabrota framdra í Svíþjóð. Valt úrlausn
máls á því skv. orðalagi laga 7/1962, hvort líklegt væri að brot manns-
ins vörðuðu við 173. gr. a hgl. eða við lög 65/1974 ein, sbr. refsiviðurlög,
er greinir í 2. tl. 2. gr. Segir svo í dómi meirihluta Hæstaréttar: „At-
hafnir ákærða, þær er greinir í framsalsbeiðni og hann hefur viður-
kennt, ber að virða sem áframhaldandi brotastarfsemi, er svarar til
verknaðarlýsingar almennra hegningarlaga nr. 19/1940, 173. gr. a, sbr.
lög 64/1974“. Var orðið við framsalskröfu. í dómi minnihluta dómara
segir, að brotin verði ekki „örugglega" talin varða við 173. gr. a og
varð framsalskrafa því eigi tekin til greina að þeirra mati.
Annað málið, sem dæmt var í Hæstarétti, er í hrd. LIII (1982) :281,
og er vikið að því hér á undan. Talað er um óslitna brotastarfsemi í
dóminum, „og gegnir þessu einnig um tvö síðustu brotin, þegar höfð
er í huga gæsluvarðhaldsvist ákærða á árinu 1977“. I dóminum segir
einnig, að brot ákærða séu stórfelld, taki yfir alllangan tíma og lýsi
einbeittum brotavilja. Bent var á, að hér væri „bæði um innflutning
mikils magns af hassi að ræða og í mörg skipti og umfangsmikla
dreifingu gegn háu fégjaldi". Eru hér greind ýmis þau atriði, sem
skipta sköpum skv. greinimarki ákvæðisins.
Þriðja málið greinir í hrd. LIII (1982) :816. Eitt brot var virt sér-
stætt og varðaði við lög 65/1974. Hin brotin öll þóttu „fela í sér óslitna
brotastarfsemi, sem virða ber heildstætt“, og vörðuðu þau við 173. gr.
a hgl. I dóminum segir, að brot ákærða séu stórfelld. „Er hér bæði
um innflutning allmikils magns af hassi að ræða og umfangsmikla
dreifingu gegn háu fégjaldi".
Fjórða málið var gegn tveimur mönnum, sbr. hrd. LIII (1982) :995.
Eitt brot annars þeirra þótti eingöngu varða við lög 65/1974, en um
önnur brot þeirra segir, að þau „fela í sér samfellda brotahrinu, sem
efnislega á undir þau ákvæði laga nr. 65/1974 og reglugerð nr. 390/
161