Tímarit lögfræðinga - 01.12.1988, Blaðsíða 51

þá með fullri meðvitund, skýr í hugsun og máli. Sagði hann þá
eftirfarandi:
„Ég vil að þið séuð vottar að því að hún (M) konan mín á að
fá alla mína peninga — allt sem ég á.“
önnur vitni að þessu samtali voru hjúkrunarfræðingarnir (S)
og (I).
Þetta vottast hér með . .. “
Neðan við undirskrift læknisins á vottorði þessu var síðan bætt eftir-
farandi texta, sem umræddir hjúkrunarfræðingar undirrituðu:
„Við undirritaðir staðfestum ofangreinda lýsingu.
Okkur var kunnugt um, að hér var um erfðaskrá að ræða.“
Ágreiningur reis um gildi arfleiðslunnar milli áðuriiefndrar sam-
býliskonu hins látna, M, annars vegar og móður og systkina hans hins
vegar, og var dómsmál af því tilefni, sem hér er til umfjöllunar, rekið
fyrir skiptarétti Seltjarnarness. Krafðist M þess sem sóknaraðili að
málinu að arfleiðslan yrði metin gild, en gagnaðiljar hennar mótmæltu
„gildi vottorðs dags. 28. 08. 1984 sem löglegrar erfðaskrár“ og kröfð-
ust viðurkenningar á erfðarétti sínum eftir B sem lögerfingjar hans.
Byggðu varnaraðiljar kröfur sínar á því, að í fyrsta lagi hefði ekki
verið gætt formreglna 40.—44. gr. EL við arfleiðslu B, í öðru lagi
að B hefði ekki fullnægt skilyrðum 2. mgr. 34. gr. EL um andlegt
hæfi til að standa að arfleiðslu, og í þriðja lagi að efni arfleiðslunnar
hefði ekki samrýmst vilja B.
1 úrskurði skiptaréttar í málinu er greint frá því, að læknir sá og
hjúkrunarfræðingar, sem hlýddu á arfleiðslu B, hafi meðal annarra
komið fyrir rétt sem vitni, auk þess að M hafi gefið aðiljaskýrslu.
Kemur meðal annars fram að M hafi fyrst fengið vitneskju um arf-
leiðsluna, þegar hún fór á sjúkrahúsið til að sækja vottorð um andlát
B. Umræddur læknir bar að hann hefði sjálfur samið áðurrakið vott-
orð sitt án samráðs við aðra og afhent það M. Mun M síðan hafa
farið með vottorðið til lögmanns síns, en að ábendingu hans mun síðar,
líklega 3. september 1984, hafa verið aflað þeirrar yfirlýsingar hjúkr-
unarfræðinganna, sem rituð var neðan við vottorð læknisins. Þá er
í úrskurðinum vikið að framburði aðilja og vitna um atriði, sem sneru
að arfleiðsluhæfi B, og er jafnframt tekið upp meginefni álitsgerðar
tveggja dómkvaddra lækna, þar sem þeir létu uppi þá afstöðu að B
hefði þrátt fyrir lyfjagjöf verið svo heill heilsu andlega þann 12. ágúst
1984, að hann hefði verið fær um að standa að arfleiðslu á skynsam-
legan hátt.
249