Tímarit lögfræðinga - 01.12.1988, Blaðsíða 60

og undirrituðu vottarnir efni arfleiðslunnar. Var engin sérstök
ástæða færð til réttlætingar á þeim drætti. 1 dómi yfirréttar var
vísað til þess, hversu einföld arfleiðslan hefði verið að efni og
að fleiri en vottarnir væru til frásagnar um að hún hefði verið
réttilega skráð. f ljósi þessara aðstæðna þóttu tafir á skráningu
arfleiðslunnar ekki geta valdið ógildi hennar. í dómi Hæstaréttar
var hins vegar bent á að ákvæði 25. gr. dönsku erfðatilskipunar-
innar frá 1845 áskilji að efni munnlegrar arfleiðslu verði að skrá
tafarlaust og að í þessu tilviki hafi engin hindrun staðið í vegi
fyrir að skráning ætti sér stað fyrr en raun varð á. Var arfleiðsl-
an því metin ógild.
í dönskum fræðiritum er enn vísað til þessa dóms til afmörkunar á
því, hvenær líta megi svo á að vottar hafi vanrækt skyldu til tafar-
lausrar skráningar í þeim mæli, að það varði ógildi arfleiðslu12. Hefur
hið sama verið gert hér á landi, en jafnframt bent á HRD 11/41 til
marks um það, að skráning efnis munnlegrar arfleiðslu degi eftir að
hún er mælt fram og eftir lát arfleiðanda sé talin nægjanleg13.
I því dómsmáli, sem hér er til skoðunar, varð dráttur á skráningu
efnis arfleiðslunnar í 16 daga, algerlega að ástæðulausu að því er virð-
ist, þar til læknir sá, sem hér kom við sögu, gaf einn út yfirlýsingu um
það. Voru þá jafnframt liðnir 14 dagar frá andláti arfleiðandans.
Frekari dráttur varð síðan á að aðrir þeir, sem staddir voru við arf-
leiðsluna, árituðu nefnda yfirlýsingu til staðfestingar og virðist það
fyrst hafa gerst eftir ábendingu lögmanns þess málsaðila, sem naut
hags af ráðstöfuninni. Bæði í dómi Hæstaréttar og í úrskurði héraðs-
dómara er að vísu bent á þá sérstöðu þessa tilviks, að umræddur lækn-
ir skráði arfleiðsluna með sömu orðum í minnisbók daginn eftir að
hún var mælt fram. Þetta getur þó ekki skipt öllu máli, því hann stóð
einn að skráningu þessari, auk þess að regla 1. mgr. 44. gr. EL áskil-
ur að vottar að munnlegri arfleiðslu skrásetji ekki aðeins efni hennar
svo fljótt sem auðið er, heldur einnig að þeir undirriti hana að gætt-
um ákvæðum 40.—43. gr. laganna, báðir eða allir, enda um sameigin-
lega staðfestingu þeirra að ræða á efni arfleiðslu. Þá er sérstök skír-
skotun í úrlausnum beggja dómstiga til þess, að efni arfleiðslunnar
hafi verið einfalt, en hliðstæð aðstaða var þó uppi í áðurreifuðum
12 Sbr. t.d. Emst Andersen, Arveret (1967), bls. 60, Svend Danielsen, Arveloven (1973),
bls. 114, og Finn Taks0e-Jenscn, Arveretten (1986), bls. 155.
13 Sbr. Ármann Snævarr, Fyrirlestrar í íslenzkum erfðarétti, bls. 269—270.
258