Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1913, Blaðsíða 38

34
sullinum. Hann tekur það fram, eins og rjett er, að graftar-
sullur sje ekki vel fallinn til slíkra tilrauna, »da Echinokok-
kerne rimeligvis for en Deel ere blevne afstödte; dette kunde
jeg imidlertid ikke overbevise mig om, da jeg den Gang ikke
var i Besiddelse af et Mikroskop«.
Því næst gerir hann aðra tilraun:
»For nu at undersöge hvorvidt Hydatidesygdommen hos
Mennesket og Faaret stod i noget æthiologisk Forliold til hin-
anden, fodrede jeg to af tre Lam, jeg til det Brug forskaf-
fede mig, med de ved den tidligere Fodring erlioldte Bændel-
orme, navnlig med de bageste Led. Dette lykkedes imidlertid
ikke; Lammene blev fodrede i Slutningen af Juni, slagtede i
Slutningen af Oktober uden at vise Spor af Hydatidesygdom.
Herved vil jeg imidlertid ikke ansee Hypothesen for styrtet«,
og hann gefur skynsamleg rök fyrir því.
Næsta ár getur hann þess, að hann hafi ekki getað komið
því við að lialda þessum tilraunum áfram, og síðar getur hann
þeirra ekki.
Það er því auðsætt, að Finsen var það Ijóst, hvernig
liaga skyldi tilraununum, en hann skorti eitt verulegt atriði til
þess að tilraunirnar gætu fengið sönnunargildi: Hann kunni
ekki að greina sullabandorminn frá öðrum hundabandormum,
eftir því, sem Krabbe segir1). Fyrir þessa sök varð hann, og
vjer íslendingar, af þeim sóma, að liann gæti sannað að
mannasullir gætu af sjer bandorm í hundum, og þeir valdi
sullum í kindum. Hann var á rjettum vegi og nærri markinu,
án þess að ná því; þótt hann að vísu síðar (1863) í sam-
vinnu með Krabbe, eins og áður er sagt, yrði til þess að full-
komna þessar tilraunir, hefði hitt verið ánægjulegra.
Finsen varð einnig til þess að taka fyrstur manna hjer á
landi upp nýja lækningaraðferð við sullum, og verður vikið
að því síðar.
Jón Hjaltalín (landlæknir 1855 —1881) minnist þegar í
fyrstu ársskýrslu sinni (f. 1854)2) á veikina, og segist sannfærður
um, að unt sje að miklu leyti að losna við hana með algeng-
um heilbrigðisráðstöfunum, en minnist þó ekkert á nýju kenn-
inguna, en ári síðar tekur hann lienni tveim höndum:
»Udentvivl haver Prof. Eschrichls liöjst interessante og
1) Rech. lielmintolog. bls. 49.
2) Brjefabók. Landsskjalasafn.
f