Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1913, Blaðsíða 60

56
það hafa verið tilviljun að Volkmann tók upp aðferðina1). Hann
hafði ætlað að nota Simons aðferð, en þegar hann skar sundur
brúna, var ekki kominn samvöxtur, og hann tróð því »gaze«-
ljerefti, sótthreinsuðu eflir Lister’s aðferð, i sárið, en þegar leyst
var til 14 dögum síðar, var kominn traustur samvöxtur.
Volkmann hætti upp frá þessu við Simons aðferð; skar
í fyrstu atrennu, án ástungu, inn að sulli, lagði inn tróð og
fann brátt, að venjulega þurfti ekki nema 8—10 daga til þess
að samvöxtur myndaðist, og þá opnaði liann sullinn í annari
atrennu og tók hann út ef unt var, annars síðar.
Einkennilegt við Volkmanns aðferð (svo er hún nú jafnan
nefnd) er þetta, að skorið er í tveim atrennum, en ekkert
saumað nje stungið.
Eins og áður er sagt urðu menn djarfari vegna þeirrar
tryggingar, sem Listers meðferð á sárum veitti, og um þetta
sama leyti fóru ýmsir að gera sullskurði i einni atrennu. Það
lítur út fyrir að Lindemann, þýskur læknir, hafi orðið fyrstur
til þess, og ef til vill áður en Volkmann gerði sinn fyrsta sull-
skurð. Aðferðin er jafnaðarlega kend við Lindemann; hann
hefur ekki skrifað neitt um hana sjálfur, en aðstoðarlæknar
hans lý’stu lienni tvisvar. 1879 kom út bæklingur eftir Kirchner2),
sem Iýsir aðferðinni ógreinilega, og segir hann, að Lindemann
hafi nolað aðferðina í fyrsta sinni 1871 (en sá sullur hlýtur
eftir lýsingunni að hafa verið fastvaxinn við magál), og eftir
það þegar færi gafst. Nokkrum árum síðar lýsir Schleglendal3)
henni aftur, og ber lýsingum þeirra ekki alveg saman; en með
því að bera þær saman virðist mega ráða, að Lindemann liafi,
áður en liann fór að eiga við sullinn, æfinlega saumað ytra
lífhimnublaðið við skinnið til bráðabirgða, og því næst ýmist
dregið sullinn fram að magálnum með sínum saumþræðin-
um hvoru megin gegnum allan magálinn og inn í sull, áður
en hann skar gat á sullinn, eða hann opnaði hann þegar.
En hvort heldur var, saumaði hann barmana á sullbelgs-
opinu rækilega við skinnið, þegar búið var að tæma sullinn,
1) Ranke: Ueber die operative Behandtung des Leberechino-
coccus. (Verhandlung d. deutschen Gesellschafts f. Chirurgie. 6. Con-
gress 1877.)
2) A. Kirchner: Inauguraldissertation. Berlin 1879.
Sami: Zur operat. Behandl. d. Echinoc. (Berl. klin. Wochenschr.
1880, bls. 315.)
3) B. Schlegtendal: Die Lindemannsche einzeitige Operation d.
Echinococcus. (Arch. f. klin. Chirurgie 1886, bls. 202—219.)