Búnaðarrit - 01.01.1890, Blaðsíða 43
39
miskt“ bundnu vatni, en stundum er það þó mikið meira.
í Nílarleðjunni er það 7—8°/0, en þær íslenzkar jarð-
tegundir, sem rannsakaðar hafa verið efnaíræðislega,
taka öllu þessu mikið fram, þar sem það í þeim sum-
um hefir náð upp í kringum 20%-
Að vita, hve mikið jörðin inniheldur af „kemiskt“
bundnu vatni, er eigi þýðingarlaust, því það bendir til
þess, hve mikið efnatökuafl hún hefir.
Eigi rýkur „kemiskt11 bundna vatnið burt úr smá-
moldinni, þó hún sje liituð til suðuhita (100°C).
Það vatn, sem bundið er í jörðunni á „mekaniskan11
liátt, ertvenns konar: loptrakavatn og jarðrakavatn. —
Það rýkur burtu við suðuhita.
Loptrahavatn (hygroskopisk Yand) er vatn það kall-
að, sem jörðin dregur til sín úr loptinu, án þess þó að
það falli til jarðar, sem dögg eða regn. Þetta vatn
gufar eigi burt úr jörðinni, þó hún sje loptþurkuð.
Það má ákveða, hve mikið loptrakavatn matjörðin
hefir inni að halda, með því að loptþurka hana vel; t.
d. úti í sólskini, taka liana svo og liita hana, þangað
til hún hefir náð suðuhita (100°C), og gæta svo að, hvað
mikið hún liefir Ijetzt við hitunina.
Hve mikið vatn það er, sem jörðin dregur í sig frá
loptinu, er undir því komið, livort hún er rök eða þur,
laus í sjer eða samfeldin, livort mikið er af vatnsgufum
í loptinu o. s. frv. Sandur getur eigi náð neinni vatns-
gufu, og þegar jörðin fyrst er rök orðin, þá nær hún
litlu vatni frá loptinu yfir höfuð, enda er þá þörfin fyrir
það minni.
Fylgjandi tafla sýnir, live mikið jarðefnin taka af
loptrakavatni á mismunandi tíma.