Búnaðarrit - 01.01.1890, Blaðsíða 47
43
sje 40 centimetra 2 fyrstu dagana, en síðan allt af minna
og minna.
Jarðrakavatnið er þýðingarmikið í mörgu tilliti; það
er það vatn, sem jurtirnar nærast af; það uppleysir
önnur næringarefni þeirra, og það styður að rotnun
moldefnanna í jörðinni o. s. frv. Þó getur mat-
jörðin innihaldið svo mikið af því, að það sje skað-
legt, svo sem er, þegar hún er mestpart torf, mold
eða leir.
Yatn það, sem sígur niður í gegn um matjörðina, í
gegn um rakasleppandi holurnar, skolar nokkru af nyt-
sömum efnasamböndum með sjer. En hve mikið það er,
fer eptir því, hvort jörðin hefir mikið eða lítið efna-
tökuafl, hvort vatnið, sem burt sígur, er mikið eða lítið
og, hvort mikið er af ljettleysanlegum efnasamböndum
eða ekki í matjörðinni.
Það er einkum saltpjetursýra og kalk, sem þannig
missist úr matjörðinni, og í ræsavatni finnast því eink-
um þessi sambönd, svo að nokkru töluverðu nemi; sjald-
an er það þó mjög mikið, nema jörðin sje sandjörð, er
ljettleysanlegur áburður heflr verið borinn á.
VIII. Loptið í matjörðinni.
Jarðloptið, eða loptið í matjörðinni, ertöluvert öðru-
vísi samblandað en andrúmssloptið. í matjörðinni rotna
jurtaleifarnar og áburðarefnin smámsaman og myndast
þá kolsýra, en til að mynda hana, eyðist Súrefni úr
jarðloptinu. Það verður því ríkt af kolsýru, en fátækt
af súrefni.
Sje jörðin hæfilega rök, svo að rotnunin gangi fljótt,
þá verður kolsýran meiri, en ef jörðin er þur mjög ; í
heitri jörð verður og meiri kolsýrumyndun en í kaldri.
Jarðloptið blandast auðvitað sífellt andrúmsloptinu, og