Búnaðarrit - 01.01.1890, Blaðsíða 113
109
sá sem lætur sauðakjötið, verzlar sjer i skaða, þó að
hinn, sem ijet ærkjötið, hafi hag eða sje skaðlaus. En
það er ekki kroppurinn einungis, sem er tvöfalt betri
af 150 pd. sauð en af 100 pd. sauðnum, mörinn er
venjulega meira en tvöfalt meiri og gæran oginnmatur
er einnig lijer um bil tvöfalt meira virði. Það mun ó-
hætt að fullyrða, að það sje skaði að láta 150 pd. sauð
fyrir minna en 24—25 kr., ef maður fær 12 kr. fyrir
100 pd. sauð. í verzlunarfjelagi Dalasýslu hefir verið
gjörður fyllilega svona mikill verðmunur og á því svæði,
sem nefnt fjelag nær yfir, munu menn varja hjer eptir
gjöra sig ánægða með minni verðmun en þetta.
Fjárverzlun verðum vjer auðvitað að hafa og aðal-
straumur hennar stefnir lil Englands og það er eðlilegt
liorf og hlýtur að verða oss til mikils liags, ef vjer
kunnum með að fara og kaupum ekki of mikið af korn- '
vöru, munaðarvöru' og glingri fyrir það. Gamla fjár-
verzlunin — að salta fjeð niður í tuunur og senda það
til Danmerkur, getur ekki þi’ifist til lengdar, og líklegt
er, að sú verzlun fari rjenandi úr þessu. Saltað kjöt
kemst aldrei í hátt verð, en nýtt kjöt er jafnan í háu
verði á Englandi. Undanfarin 3 ár hefir fjárverð á
Englandi verið fjarska lágt til móts við það, sem var
langan tíma þar á undan, en samt hafa kaupmenn lijer
varla getað borgað fjeð eins vel og enskir fjárkaupa-
menn, og langt frá því eins vel og pöntunarfjelögin
liafa fengið fyrir það fje, sem þau hafa sent. En til
þess að geta haft verulega von um, að íslenzka fjeð
komist í verð, þá verða menn að gæta þess, að fara
vel með það, svo það verði. vænt, og einkum lioldgróið.
Menn verða að varast að senda rýringsfje og jafnframt
að leggja stund á að liaga svo til, að fjeð komist sem
fljótast til Englands eptir að það er rekið af stað, svo