Búnaðarrit - 01.01.1890, Blaðsíða 83

79
þessu að senda það, sera þeir vildu til sýningar, þó þessi
ráðstöfun væri gerð. Tiltölulega verður optast hægra,
að koma líflausum munum af stóru svæði saman á einn
sýningarstað, svo sem verkfærum og verkefnum, smíð-
isgripum, tóvörum, verzlunarvörum o. s. frv. En sýn-
ing á lifandi fjenaði og líflausum lilutum samrýmist ekki
svo auðveldlega. Fjársýning verður að ganga sem fljót-
ast af, en sýning annara muna fer bezt að geti staðið
lengri tíma. Sýningar af hinni síðari tegund, þegar
þær eru ekki að eins litlar sveitasýningar, færi bezt að
lialda í kaupstöðum eða verzlunarstöðum á þeim árstíma
sem flestir karlar og konur eiga þangað erindi til ýmsra
hluta, og ættu þær að standa yflr ekki skemur en viku-
tíma og lielzt nokkrar vikur, svo sem allra flestum gef-
ist kostur á að hafa þeirra veruleg not. Auk alls konar
innlendra sýningarmuna, ætti einnig að sýna þar út-
lendan varning af ýmsu tægi, þann sem landsmenn
þurfa að fá frá útlöndum, og fá vanalega, og svo ýmis-
legt, sem lijer er minna þekkt, en mundi geta átt lijer
við. Eins og nauðsynlegt er að vauda sem allra bezt
innlendar verzlunarvörur, til þess þær geti verið sem
útgengilegastar og haldist í háu verði, svo er og á hinn
bóginn allt eius mikil þörf á, að þekkja sem bezt vör-
ur frá öðrum löndum, sem menn þurfa að kaupa þaðan
og sem geta verið mjög misjafnar að gæðum og verði.
í öðrum löndum tíðkast ýms verkfæri og áliöld, sem vel
gætu verið við vort hæfi, en sem lijer eru ókunn öllum
almenningi, og kaupmenn ekki geta byrjað á að kaupa
til að verzla með, vegna þess þeir vita ekki hvort
nokkur muudi vilja reyna að nota þau hjer. Hinn
greiðasti vegur til að prófa þetta væri þá, að kaup-
maðurinn fengi sjer einstaka slíka muni, sem liann áliti
að hjer gætu verið þarfir, og kæmi þeim á sýningu.