Búnaðarrit - 01.01.1890, Side 94

90
við að sækjast eptir að verzla sem mest, kaupa sem
allra mest af nauðsynjum sínuin aí öðrum, innlendum
og útlendum, eins þær nauðsynjar, er þeir gátu auð-
veldlega veitt sjer sjálfir, sem hinar, er ekki varð aflað
heima fyrir. Til þess að geta keypt allar þessar nauð-
synjar og um ieið gegnt ýmsum öðrum þörfum, sem,
strangt tekið, hefði mátt sneiða hjá, liafa þeir svo orð-
ið að selja allt hvað þeir gátu við sig losað og allopt
það, sem þeim var eins nauðsynlegt að láta óselt, eins
og þeim var að kaupa hið allra nauðsynlegasta afhinu
aðkeypta. Þessir menn hafa verzlað of mikið.
Öll verzlun hefir einhvern beinan kostnað í för með
sjer, og það verður því að vera einhver beinn hagnað-
ur í aðra hönd, til þess að skynsamlegt sje að verzla.
Þegar bóndinn selur það, sem hann getur ekki sjálfur
notað, t. d. ull, og fær fyrir það eitthvað, sem liann má
ekki án vera, þá er full ástæða til að skipta. Þegar
hann selur eitthvað, sem hann getur sjálfur notað en
getur vel misst, af því liann hefir gnægð af því, t. d.
smjör, kjöt, tólg, en á kost á að fá einhverjar nauð-
synjar, sem hann getur ekki verið án, þá er eins sjálf-
sagt að skipta. En hið mesta af verzlun bænda lijer á
landi er ekki lirein og bein nauðsyn. Þeir verzla mest
til þess að ná ýmsum hagnaði og þægindum, sem verzl-
unin veitir. Flestir selja mikið af því, sem þeir geta
sjálfir notað, og kaupa aptur hluti, sem þeir, brúka í
staðinn fyrir það, sem selt er. Menn selja nfl. matföng
og kaupa aptur matföng og þetta gjöra menn, af því
að menn álíta að þeir fái meiri og nötalegri næringu í
hinu aðkeypta, en svari þeirri næringu, sem lá í því,
sem þeir ljetu fyrir það. Þetta er líka opt rjett álitið,
en því miður ber ósjaldan út af því. En þó svo sje,
að menn við þessi vöruskipti — matarskipti — fái meiri