Búnaðarrit - 01.01.1890, Blaðsíða 69
66
Það er, eins og allir munu vita eða skilja, einka-
tilgangur landstjórnarinnar og sveitastjórnanna, að auka
og efla velferð og velmegun þjóðfjelagsins og allra, sem í
því eru. Ef stjórnin hefði nokkurn annan tilgang, þá væri
hann óþarfur eða illur. Þar sem nú búskapurinn í landinu
er eitt hið allra mesta velferðarmál þess, þá segir það
sig sjálft, að stjórnin og allir hennar limir verða að
gera sitt ýtrasta til að efla hann, og verja til þess til-
tölulega miklum kröptum og efnum flestum málum
framar. Hitt er engu síður sjálfsagt, að allir fjelags-
menn í þjóðfjelaginu og sjerstaklega þeir, sem beinlínis
stunda búnaðinn, verða að hafa það fyrir mark og mið
og vinna að því fyrst og síðast, að hann geti orðið sem
mestur velmegunarvegur fyrir landið. Það Hggur næst,
að hver einstakur bóndi leggi alla alúð við að bæta
sinn eiginn búskap sem mest verða má, og ef allar
þær þúsundir bænda, sem í landinu búa, gerðu allt sem
gert verður í þessari grein, þá kæmist búskapurinn á
svo hátt stig, sem hann eptir ástæðum og atvikum get-
ur komizt. Raunar er nú lítil von um það, að dugnað-
ur sá og ráðdcild. sem til þessa þarf, sje svo almenn
sem skyldi, en eptir því sem fleiri bændur búa vel, ept-
ir því er betur búið í landinu, og eptir því sem þessir
góðu bændur fjölga meira, eptir því fer búnaði landsins
meira fram og þar með velmegun þess. Þetta sjá all-
ir að er lífsnauðsynjamál fyrir þjóð vora, og að mestu
nauðsyn ber til, að allir góðir landsmenn í hverri stöðu
sem þeir eru, hvetji og uppörfi hver annan með orðum
og verkum til að bæta búnaðinn og koma honum í
betra horf. Með því gera þeir ættjörðu sinni eitt hið
þarfasta verk.
Allt að síðustu árum hefir landsstjórnin sárlítið
Búuaðarrit III—IV. 5