Búnaðarrit - 01.01.1890, Blaðsíða 127

123
útlendar kartöflur, sem vanalega eru seldar hjer fyrir
8—10 kr. tunnan, og það móti peningum. Þykir það
þó gott verð, sem ráða má af því, að fáar vörutegund-
ir, sem liingað flytjast, seljast eins fljótt.
Á norður- og vesturlandi mun garðyrkja vera frem-
ur fágæt. Jeg hefi átt tal við menn úr Dala-, Stranda-,
Húnavatns- og Skagafjarðarsýslum um hana, og hafa
flestir þeirra sagt á þessa leið: „Það þýðir ekkert að
eiga við liana hjá oss; það liefur verið reynt og orðið
að eins fyrirhöfnin“. Þetta lilýtur að vera misskiln-
ingur, sprottinn af vanþekkingu og áhugaleysi. Ef mat-
jurtir geta þrifizt á „einstaka hæ“, þá hljóta þær að
geta það allstaðar þar, sem loptslag og jarðlag er líkt.
Að vísu eru opt meiri vorkuldar norðanlands en sunn-
an, þó nær gras þar vanalega eins miklum þroska og
lijer, og hví þá ekki garðjurtir líka? Mörgum er kunn-
ugt, að þær vaxa mjög vel á Akureyri, Hólum í Hjalta-
dal og víðar á norðurlandi. Á Hnausum í Húnavatns-
sýslu höfðu rófur og kartöflur verið líkar að stærð og
lijer síðast liðið sumar. Þó dirfast menn að segja að
þær geti ekki vaxið í áðurnefndum sýslum. Þeir kenna
þannig náttúrunni um það, sem er vankunnáttu og á-
hugaleysi sjálfra þeirra að kenna. Það er alls ónóg
reynsla fyrir því, að garðjurtir geti ekki þrifizt á ein-
hverjum stað, þótt menn róti um moldarflagi og sái í
það, ef til vill illa undirbúið og áburðarlaust 1—2 ár
og þá, ef til vill, ónýtu útsæði, en leggi svo árar í bát,
af því að þeir sjá ekki þegar i stað fullkominn ávöxt
þessarar viðleitni. Garðyrkjan útheimtir stöðuga iðni
og ástunduu. Jeg fjekk að eins eina skeppu af rófum
úr nýjum kálgarði haustið 1885, en í kaust fjekk jeg
úr þeim sama 16 tunnur af kartöflum.
Það er auðvitað að garðyrkjan getur misheppnazt. ef