Búnaðarrit - 01.01.1890, Blaðsíða 162

158 •
Að álúnselta loðskinn til fata.
Pað lítur svo út sem engu landi væri nauðsynlegra
að kunna þessa skinnaverkun en voru landi, þar sem
nóg er hjer til þess af skinnum og kuldi mikill að klæð-
ast fyrir. Pað má bæði liafa þau eingöngu í föt (hold-
rosuna út), og líka í fóður; en í fóður eru smærri
skinnin höfð, t. d. skinn af unglöinbum.
Það þarf að hirða gæruna vel áður en hún er verk-
uð (álúnselt) ‘og forðast, að hún úldni, því að þá losnar
ullin af, og ef geyma á gæruna, mun vera vissast að
lierða hana, en þó skal hvorki gera það á móti sól nje
vindi. Ef ullin er of löng, er klippt ofan af henni ept-
ir vild og hún gerð sem jöfnust; því næst er gæran
lögð í bleyti, þvegin sem best og gerð hráblaut, en
varasamt er að láta gæruna liggja lengi í sama vatni,
því að þá er liætt við, að ullin rotni af með blettum.
Er því bezt að skipta um vatn áður en skinnið er
bleytt til fulls. Þegar skinnið er orðið vel blautt, er
það tekið upp úr vatninu og Iátið síga úr ullinni; því
næst er það sett ofan í álúnslöginn eptir sömu reglu
og sögð er að framan um rotuð skinn. En dálítið meira
þarf af álúni og salti til loðskinna en rotaðra af sömu
stærð, en skinn af unglömbum þurfa auðvitað þeim mun
minna að tiltölu, sem þau sjálf eru minni, og við þau
þarf því meiri varúðar að gæta, að ekki rifni þau í
eltunni.
Svo er sama aðferð höfð við að þurka og elta loðskinn
sem rotuð skinn, nema ef þau eiga að vera einsaman í
fatið, því að þá snýr holdrosan út, og þarf þá að sljetta
liana enn þá betur en annars og er gott að rífa hold-
rosuna seinast með vikurkoli eða sandpappír, svo að