Búnaðarrit - 01.01.1890, Blaðsíða 124

120
króna út úr voru peningalitla og fátæka landi fyrir
kartöflur og fleiri garðjurtir, er lijer geta þróazt að fullu,
þá hlýtur hverjum, er skoðar garðyrkju vora í lieild
sinni, að vera ljóst, að hún stendur enn í dag á ótrú-
lega lágu stigi.
þesau mikla fje. Sumir þóttust hafa heyrt, að einhver forneskju-
karl hefði grafið þar niður peninga sína og hugðu að gamli Jón
kynni að hafa haft eitthvert veður af þessu. Loks töldu þeir
þetta líklegt, því að margir komu með dæmi því til styrktar, en
enginn vissi, hvar helzt fjeð mundi fólgið vera. Það var afráðið,
að allir, sem færir væru, færu að leita og ef eitthvað fyndist, skyldu
allir njóta þess. Veðráttan var hagstæð um liaustið, sjaldan frost
nje fannkynngi. Vinnumagn var mikið þar i sveitinni og vörðu
menn öllum stundum, sem þeir gátu, til að grafa og leita, þeir
ljettu ekki fyrr en þeir höfðu umrótað öllum mónum, en aldrei
komu peningarnir, ekki einn cyrir: Þeir voru ]>ar ekki. Margir
nöguðu líka óspart hrygginn hans gamla Jóns, sem nú var fariun
úr þessum heimi. Þeir höfðu eytt miklum tíma og erfiði til þessa
og höfðu ekkert í staðinn, nema athlátur nágrannasveitanna, og
það fjell þeim sárast. Þá gaf sig fram ungur bóndi, Einar að
nafui, og sagði: „Aldrei var Jón sál. vanur að draga oss á tálar
með ósannindum, þótt hann væri misskilinn á stundum. Það er ó-
víst, að hann hafi beinlinis átt við peninga, þegar hann benti osb
4 fjárBjóðinn hjer. Hann spurði: ,Hvað er auðlegð aunað en
vinnukraptar mannsins og afurðir landsins?1 — Þetta er athuga-
vert. Hjer sjást nú vinnukraptarnir og þeir eigi smáir. Vjer höf-
um pælt og mulið þetta mikla flæmi á fám vikum. Jeg er sann-
færður um, að væri það nú ræktað fyrir matjurtir, gæti það veitt
miklar „afurðir". Margir töldu þetta vitleysu eina, og þótti nóg
af orðið um gabbið. En fyrir margar skynsamlegar fortölur Ein-
ars var nú farið að bera í fiagið allskonar áburð, sem til var, svo
sem: þang og þara, hundrað ára gamla öskuhauga, sorphauga o. b.
frv., og var það nú undirbúið eptir beztu föngum fyrir garðjurtir.
Næsta vor var sáð í þennan mikla garð til margs konar inatjurta
og heppnaðist æskilega. Þá var fjársjóðurinn fundinn. Sveitar-
bændur fá nú, — ekki í eitt skipti fyrir öll, heldur á hverju ári
— allt að 45000 króna virði, upp úrþessum óvenjulega stóra jurta-