Búnaðarrit - 01.01.1907, Blaðsíða 22

18
BÚNAÐARRIT
arþróun heldur þar áfram; alt sem mynnir á sandgróður
hverfur þá meir og meir með tímanum. Þar geta kom-
ið upp grasengi, lyngheiðar og jafnvel skóglendi, eftir
því sem hagar til á staðnum.
Af þessari reynslu má mikið læra. Sjálfur sandgróð-
urinn bendir mönnum á hvað gera skal efþeir vilja græða
upp roksanda. Einginn efi er á þvi að mel-vingulgróðr-
inum má koma upp allvíðast, þar sem þörf er á að hefta
sandfok, en það er líka eins efalaust að sá gróður gefur
að eins stundarfrið viðasthvar. Þegar melgróðurinn er
kominn í gott horf er því mergurinn málsins að aðstoða
náttúru landsins, því vér sjáum að hún kemst ekki lengra
af sjálfsdáðum, nema þar sem sórlega heppilega stendur
á. Þar sem ekki er auðið að halda sandinum í skefj-
um með vatnsveitu er mjög svo auðsætt hvað gera skal.
Það þarf nefnilega að gróðursetja langlífar plöntur þegar
melurinn er búinn að binda sandinn. Eg sagði langlrf-
ar plöntur, en eg hefði alveg eins getað sagt að rækta
ætti þar trókendar plöntur eða skóg.
Eigi sandgræðslan nokkra framtíð fyrir höndum hór
á landi, veiðum vér að fá sem fyrst vissu um það hverjar
trjátegundir eru bezt fallnar til að vaxa í sandinum.
„Sandarnir" svo nefndu á suðurströnd landsins telj-
ast að nokkru leyti undir kvikan jarðveg. Þeir eru þó
ekki samsettir af eiginlegum sandi, en hafa meðal ann-
ars myndast af aur, möl og grjóti, sem jöklar og jökul-
ár hafa borið út í hafið.
Á þessum svæðum á gróðurinn í stöðugri baráttu,
og ber Skeiðarársandur þess einna Ijósastan vott. Frá
því hann kom úr sjó hafa jökulhlaup og stórvötn sveim-
að þar um við og við. i?ó einstaka jurtir festi þar ræt-
ur og smáblettir grói upp, eins og gamli farvegur t. a.
m., þá lifir gróðurinn að eins skamrna stund og hverfur
oftast, nær með öllu i næstu jökulhlaupunum eða stór-
flóðunum. Það má svo að orði kveða, að þar eigi tveir