Hugur - 01.01.1992, Blaðsíða 68

66
Atli Harðarson
HUGUR
kenna eingöngu siðfræði. Þetta hefur svo sem gengið bærilega, enda
hef ég næstum eingöngu góða nemendur sem læra samviskusamlega
hvaðeina sem fyrir þá er lagt. En vandamál siðfræðinnar hafa ekki
komið neinni verulegri adrenalínframleiðslu af stað eins og bolla-
leggingar um framhaldslíf eða frelsi viljans og rök fyrir tilveru Guðs
hafa stundum gert í kennslustundum hjá mér.
Ég held satt að segja að siðfræði höfði miklu fremur til fullorðinna
heldur en unglinga. Kannski held ég þetta bara vegna þess að á
unglingsárunum hafði ég sjálfur engan áhuga á siðfræði.
Hvað sem siðfræðiáhuga líður er víst að einfaldar heimspekilegar
spumingar kveikja í unglingum, og kannski fólki á öllum aldri.
* Var það Guði að kenna að Adam át eplið?
* Ef þú skiptir um skaft og haus á hamrinum þínum áttu þá
áfram sama hamarinn? En ef skipt er um hverja sameind í
líkama þínum, eina og eina í senn, ertu þá ennþá sami
maðurinn?
* Hvað er slæmt við að vera dauður?
Þegar svona spumingar eru Iagðar fyrir unglinga, og þeim leyft að
átta sig almennilega á þeim áður en kennarinn fyllir töfluna af
svörum, þá er gaman. Ævinlega em einhverjir í hópnum sem upplýsa
að þeir hafi pælt í þessu þegar þeir voru yngri. Sjálfum hefur mér
tekist best upp í heimspekikennslu þegar ég hef lagt áherslu á svona
einfaldar spurningar sem mörg börn spyrja en fullorðnir eiga í mesta
basli með að svara.
Þetta var útúrdúr og ég hef víst alls ekki svarað spumingunni um
hvers vegna menn leggja alla þessa áherslu á siðfræði. Kannski er
ástæðan sú að þeir halda að siðfræði sé svo óskaplega hagnýt.
Kannski er ástæðan sú að menn þora ekki í frumspeki því þar er
erfiðara fyrir kennarann að sýnast mikið gáfaðri en nemendumir. Ég
vona þó að menn hafi einhverjar betri ástæður en þessar.
Sjálfur ákvað ég að kenna siðfræði á þessari önn til þess að prófa
hvernig það væri. Niðurstaða tilraunarinnar er sú að það er gaman
þegar nemendur fá sjálfir að fást við einfaldar spurningar. Þessum
spumingum hafa sumir þeirra velt fyrir sér áður, en ekki reynt að ræða
við aðra síðan einhvern tíma fyrir 10 ára aldur. Ein slík spurning er til
dæmis: