Ný félagsrit - 01.01.1857, Blaðsíða 97

97
1.
Á in a n n t a 1 s þ í n g i.
Eg sö mig aldrei í hóp þess duglega og si&sama
íolks, er byggir þetta pláz, án sætrar innvortis ánægju
og heitasta þakklætis til hans, er þóknabist ab rábstafa
mer híngab. Ilann, sá almáttugi, farsæli ykkr um margar
aldir og eíli ykkar lán, ykkar frelsi, ykkar sifcpvýfei,
ykkar gubhræbslu, ykkar þekkíng og framtakssemi í
öllu sem ykkr umvarbar; hann efli þab enn margfaldlega,
svo lengi þifc og ykkar arfar eru kendir vib Húnavatns
sýslu. þetta mitt þakklæti og ávarp, meb hverju eg nú
slít í dag haldib samkvæmi, vona eg enginn taki svo,
eg ætli mínum elskubu Húnvetníngum í engu ábótavant.
Ab vísu þarf eg ekki leggja ríkt á um sörieg laga-
grifc, er þifc eigifc á ykkar lieimleifc, cn fínari lestir
fínari aldar hafa fengib inngöngu í stafe fornaldarinnar
ofstopa.
Skulu ])ab vera margir — skal þafe vera meir en
helmíngr fólks, er geti lieyrt náúnga sínum hælt, án þess
hann sé bakbitinn um leifc, einkum sé áheyrandinn hræddr,
ab liinn sé tekinn fram yíir sig. Hvílík unun þá ílest—
um, ef afbragÖsmaðrinn hefir líka mannlega bresti, og
hver hrósverbr játar ekki og finnr, ab hann hefir ótal?
enda er fullkomnan manna ekki í því innifalin, ab þcir
sé feilfríir. Ulbúb í orbbragbi og háttsemi er farin ab
réna, en livab mikib vantar samt til, ab Jcsu gubdómlegi
sibalærdómr um jafnalúblega elsku til annara, sem sjálfs
sín, og forbobin hefndargirni, strax sem sá reibireitti
7