Ný félagsrit - 01.01.1857, Qupperneq 127

l’M STAFROF OG HNEIGINGAR.
127
agr verfer heilögum, af akarn, akorn. þetta a-u
kemr einnig fram í þátíb og partic. af sögnum eptir J.
beyg. t. d. elskubum, elskub, o. s. fr.
Menn hafa viljab halda, ab liljdbvarpib a-ö sé úngt,
og rábib þab af ritshætti sumra skinnbóka, en skothend-
urnar í hinum dróttkvæbu fornkvæbum sýna dæmin liundr-
ubum saman, ab þetta hljóbvarp heíir til verib frá því
fyrsta ab dróttkvæbr kvebskapr varb til. þó finnast ekki
allfá dæmi til, ab a-ö gjörir abalhendíngu, sem vér ætlum
ab komi til af því, ab a-ö eru svo náslcyld, ab skáldin
hafa endrurn og sinnum leyft sér þetta, á líkan hátt og
þeir láta stundum skamman og langan staf, a-á, o-ó, u-ú
gjöra aballiendíngu.
Málstafirnir deilast í dumba stafi (mutæ) og
lagarstaf i1, (liquidæ). Dumbir stafir eru 9 alls, lc, g, h ;
p, b, f; t, d, þ; og deilast þessir 9 stafir innbyrbis í 3
þrfdeilur, er eg kenni vib stafina H, F, þ, eba eptir mál-
tólinu, vib góm, varir og tönn, og lcalla þá góm-
stafi, varastafi og tannstafi. þetta verbr þannig,
ab stafirnir í hverri þrídeilunni um sig eru allir í sama
hljóbstiga, líkt og áttundir í söngstiga, þannig ab staiirnir
h, p, t (tenues) eru efstir á ldjóbstiganum eba hljóbpund-
aranum, ef svo mætti segja; g, b, d (mediæ) eru í mibib,
en h, /', p (aspiratæ) liggja djúpast, eÖa d er hart þ, og
t er hart d, sem menn linna bezt þegar menn lrveba ab.
Stafirnir í hverri þrídeilunni um sig eru því mjög ná-
ekyldir ab liljóbi og uppruna, sem ótal dæmi sýna; lag-
arstafirnir eru 4 alls: l, rn, n, r.
*) Svo viljum ver nefna J)á, og kenna þá vib l-ih sem er
fremst af þeim, og két liigr ( hinu forna rúnastafrofl.