Ný félagsrit - 01.01.1857, Qupperneq 151

UM STAKIIOF OG HNKIGINGAH.
151
1) e (i) — a — á — e
2) a — e — a
í 1) eru niSrlagsstaíirnir ð, t, f, p, g, h, l, r, s, og
ætíó lin sarastafa1. I þessari grein eru rúm 20 orÓ:
kveba, bibja; raeta, feta (def.), freta (def'.), eta (át
— átu), sitja, geta; gefa, drepa; vega (vá — vágu)
•'ggja (lá — Mgu), þiggja (þá — |>águ), fregna (frá —
frágu); reka, leka; vera2 * 4; lesa; sjá (sá — sé&). f>átfóirnar
„kvam — kvárau, svaf — sváfu, trað — tráðu, fal —
fálu, vaf — váfu“ hcyra þessari beygíng til. Geta
(posse) lieíir í supin. getað (eptir 1. beyg).
2) 1 hinni síbari grein a — e — a eru 12 orb: lialda,
falda (félt — féldu), falla, láta, gráta, rába, blása, blanda
(blétt — blendu), blóta (blét — blétu — blótib), ganga
(gekk — gcngu — gengib), lianga (hekk -- hangib), fá
(fékk — fengib) ;8 „hanga“ liefir í nút. „hangi“ (eptir 3. beyg.);
„blóta“ hefir: ek blót (ekki blœt, sjá Sonatorrek v. 224.
Ahrifssagnir (tiansitiva) af 1) myndast meb hljófevarpinu
á — ce af íleirt. þát. t. d. sæta, lægja, l>ægja, svæfa,
(sátu, o. 8. fr.), en af 2) af nútíb meb hljóbvarpinu a—e,
á—œ, t. d. fella, græta, hengja. Allar þessar álirifssagnir
ganga eptir 3. beyg.
Illjóbbeygíngin a—ó er í málsmyndarfræbinni einkar
athugaverb, sem fjöldi orba sýnir t. d. sjsabi — skæbr
(skób), bati — bót, stabr — stób, sama — sóma, fat
(þát. af feta) — fótr, gröf (graf) — gróf, hagr — hógr,
') Orbin: „liggja, þiggja, fregna,11 liafa harba samstöfu ab eins
í nút.
!) í nnt. ek er, em, erumk.
8) I þessum orbum liggr til grundvailar önnur eldri mynd opin
(gá — ganga, fá — fanga, liá — hanga).
4) til er líka „blóta — aði“ eptir 1. beyg.