Ný félagsrit - 01.01.1857, Qupperneq 170

170
UM SAMVEIKISLÆKNA.
fúslega, ab eg sé ekki fær nm afc gjnra þa?) svo vel sem
þyrfti, því eg er hvorki stúrskamtalæknir né smáskamta.
Ilerra landlæknir Dr. J. Hjaltalín, hetir nú þegar
ritab margt og mikib um samveikisfræ&ina, bæbi í ,.þjóbúlf“,
„Norbra“ og í sérstakan ])átt, sem almenníngi nuin
kunnugt. Enginn skal játa fúslegar en eg, hversu ágætr,
hálærbr og margreyndr dugandislæknir landlæknir vor er,
og þab sé langt frá oss ab vilja reyna til, ab draga
nokkurn skugga á læknisnafn hans. Eg játa og fúslega,
ab eg hefl fylgt ritum hans nieb sérlegri velvild og lotn-
fngu, vegna hins frjálsa og mannúblega blæs, sem þau
hafa í klædd verií). Hann helir vcrifi svo frjálslyndr,
eptir því sem hann sjálfr segir, ab hann hefir „híngafe
til ekkert amazt vife hinum almennu allopathisku skottu-
læknum“, og þafe þútt hann segi nokkrum línum á undan,
afe Dr. Schleisner hati sagt, ,,at det islandske Qvaksalverie
afstedkommer megen Skade“, og er |)ú aufesufe, afe Dr.
Schleisner segir þetta einúngis um hina „allopathisku
skottulækna“, og einkum um hlúfetökumennina, en alls
elcki um samveikislæknana (sjá vifeauka blafe vife „Norfera“
4. bls.; sbr. Schleisner: Om Island, 170—192. bls.). Mér
getr ekki koinife til hugar afe efast um, afe liinn heiferafei
landlæknir hafi gjört þetta af öferu en eintúmu frjálslyndi,
af því hann hafi verife sannfærfer um, afe hver mafer ætti
í raun réttri náttúrlega heimtíngu og rétt á því, afe mega
leita hjálpar og ráfea í sjúkdúmi sínum hjá hverjum þeim,
sem hann bar mest traust til og átti hægast mefe afe ná
til, því Iæknirinn væri handa hinum sjúka og hjálpar-
þurfanda, en hinir sjúku væri eigi til þess afe nokkrir
menn skyldi fá þau einkaréttindi afe reyna til afe lækna
þá. En þafe get eg ekki skilifc, hvers vegna hinn heiferafei
landlæknir vill heimfæra orfe Dr. Schleisners uppá sam-