Dvöl - 01.10.1941, Blaðsíða 4

242
„Guð má vita, hvað þér finnst
skemmtilegt,“ sagði drottinn.
„Það skal ég segja þér,“ sagði
fjandinn. „Þegar ég geng nú svona
í garðinum, þá veit ég alltaf hvað
kemur, og ég þekki þetta allt fyrir-
fram. Ef ég gæti gengið, án þess
að vita hvað kemur, það mundi ég
kalla skemmtilegt. Því að sjáðu til
a
„Þey, þey,“ sagði drottinn, „þey,
þey, meðan ég finn upp taflið.“
Hann fann það upp og skapaði
á augabragði.
„Gerðu svo vel,“ sagði hann við
fjandann, „þegar við nú teflum,
þá veit hvorugur okkar, hvað hinn
muni gera né hvor muni vinna.“
„Nei, það gengur ekki,“ sagði
fjandinn, „því að fyrst og fremst
ert þú alvitur, og þar að auki al-
máttugur, og getur því látið mig
gera þá leiki, sem þú vilt.“
„Ég hefi takmarkað almætti
mitt og alvizku í taflinu,“ sagði
drottinn.
„Þegar þú hefir ekki það tvennt
að styðjast við, held ég, að þú
munir tapa,“ sagði fjandinn.
„Það er nú gamanið,“ sagði
drottinn.
Og svo tefldu þeir, og stundum
tapaði drottinn og stundum tapaði
fjandinn. En dag nokkurn, þegar
fjandinn var heppinn, sagði hann:
„Ég held, að við ættum að tefla
um eitthvað."
„Ja, um hvað eigum við þá að
tefla,“ sagði drottinn.
„Við getum teflt um garðinn
DVÖL
hérna,“ sagði fjandinn, „blett fyrir
blett. Ég hefi alltaf unnið í dag,
svo að þú gætir vel gefið mér neðsta
hlutann af garðinum, til þess að
ég hafi eitthvað, sem ég get lagt
undir.“
„Ja, bíddu nú við,“ sagði drott-
inn. „Við megum ekki gleyma því,
að ég er drottinn, og ef ég skyldi
nú tapa meirahlutanum af garð-
inum, þá er ég ekki drottinn lengur
— nema að nafninu til.“
„Já, skítt með það,“ sagði fjand-
inn. „Það eru þá ekki aðrir en þú
og ég, sem vita það.“
„Ég vildi óska, að ég hefði haldið
alvizku minni,“ sagði drottinn. „Ég
er hræddur um, að þú beitir brögð-
um. En ég held nú samt, að ég hafi
alltaf í fullu tré við þig.“
„Það má djöfullinn vita,“ sagði
fjandinn, og svo tefldu þeir, og
stundum átti fjandinn, stundum
drottinn, meirahlutann af garðin-
um. Það valt á ýmsu.
Og einn dag sagði fjandinn:
„Það er ómögulegt að henda
reiður á þessu. Það er engin leið
að muna, hvað er mitt og hvað er
þitt, þegar þetta breytist í sífellu.
Við verðum að halda reikning —
skrifa þetta.“
„Mér líkar ekki að láta neitt
skriflegt frá mér,“ sagði drottinn.
„Það getur fokið burtu og englarn-
ir svo fundið það, og hvað mundu
þeir þá hugsa! Nei, settu taflið,
meðan ég gróðurset skilningstré."
Þegar frá leið, fór fjandinn að
beita prettum. Drottinn var alltof