Dvöl - 01.10.1941, Blaðsíða 17

D VÖL
255
Nokkrum dögum áður en ég á
að leggja af stað, sit ég í rökkrinu
niðri í garðinum okkar. Há trjá-
girðing skilur garðinn frá setrinu,
þar sem Nadénka á heima.
Það er enn kalt í veðri, og smá
snjóskaflar liggja hér og þar. Trén
eru svört á litinn. En ilmur vorsins
er í loftinu, og fuglasöngurinn
kveður við hvaðanæva.
Ég geng að girðingunni og gæg-
ist út á milli rimlanna. Nadénka
kemur út á tröppurnar og horfir
upp í loftið. Hún er áhyggjufull á
svipinn. Mildur vorblærinn strýkur
blíðlega um föla vanga hennar.
Hann minnir hana ef til vill á
vindinn, er hvíslaði að henni ást-
arjátningunni. Henni verður svo
mikið um, að höfug tár hrynja
niður vanga hennar. Hún réttir
fram hendurnar, eins og hún vilji
biðja vindinn að flytja henni aftur
þessi orð — bara einu sinni.
í sama bili kemur vindhviða, og
ég hvísla:
„Ég elska yður, Nadja.“
Hvað gengur að Nadénku? Hún
rekur upp gleðióp, andlitið verður
að einu brosi. Hún teygir úr hand-
leggjunum, eins og hún vilji faðma
alla veröldina í þakklætisskyni.
En svo verður hún aftur rauna-
mædd á svipinn og hrópar:
„Það er vindurinn. Hann elskar
mig þá ekki,“ og hún fer að há-
gráta.
Ég fer inn og geng til hvílu.
Það er orðið langt síðan þessi
atburður gerðist.
Nadénka er nú gift kona og
þriggja barna móðir. En því, sem
vindurinn hvíslaði að henni á ak-
brautinni forðum: „Ég elska yður,
Nadénka," hefir hún fráleitt
gleymt.
Og um mig er það að segja, að
þetta er ljúfasta og fegursta end-
urminning ævi minnar.
Og nú, þegar ég er orðinn rosk-
inn og ráðsettur maður, er mér
óskiljanlegt, hvað að mér kom að
leika þenna leik — af hverju ég
var aðeins að gera að gamni mínu.
Hvað er mlkilvægast?
„Lærdómurinn," sagði kennar-
inn, „því að hann innifelur allt.“
„Listin,“ sagði listamaðurinn,
„því að hún sameinar efni og
anda.“
„Trúin,“ svaraði prédikarinn,
„því að hún er ljós heimsins.“
„Lögin,“ svaraði málafærslu-
maðurinn, „því að þau eru vopn
réttlætisins."
„Peningarnir,“ svaraði banka-
stjórinn, „því að þeir eru upp-
spretta allra framvæmda."
„Framsóknarþráin," svaraði ungi
maðurinn.
„Starfsgleðin,“ svaraði erfiðis-
maðurinn.
„Ástin,“ hvísluðu elskendurnir og
héldust í hendur.
„Fórnfýsin,“ svaraði móðirin og
þrýsti barninu að brjósti sér.
„Heilbrigðin," svaraði sjúkling-
urinn titrandi röddu.
„Skemmtanir,“ hrópaði svallar-
inn.
Og vitvana fábjáninn var einnig
spurður, og hann svaraði: „Ég veit
það ekki.“