Dvöl - 01.10.1941, Blaðsíða 15

n völ
253
nær dauða en lífi. Hún er náföl og
heyrist varla draga andann. Ég
hjálpa henni að standa upp.
„Þetta fær mig enginn til að gera
aftur,“ segir hún og lítur á mig
hræddum, galopnum augum, „—
aldrei, hvað sem í boði er. Ég var
rétt dauð.“
En andartaki síðar áttar hún sig
og horfir spyrjandi á mig. Var það
ég, sem hvíslaði að henni orðunum
fjórum, eða var það vindurinn?
Ég stend við hlið hennar, totta
pípuna mína og horfi á vettlinginn
minn. Hún stingur hendinni undir
handlegginn á mér, og við göngum
fram og aftur undir brekkunni. Var
orðunum hvíslað, eða var það mis-
heyrn? Já eða nei. Þýðingarmikil
spurning, sem varðar líf hennar
og alla hamingju. Hið þýðingar-
mesta í heimi.
Nadénka horfir á mig. Hún er
óþolinmóð og stúrin. Hún svarar
út í hött og biður þess, að ég segi
eitthvað meira. En svipbrigðin á
andliti hennar má lesa eins og í
opinni bók. Ég sé, að hún á í stríði
við sjálfa sig. Hún vill segja eitt-
hvað, spyrja einhvers, en kemur
ekki orðum að því. Hún er feimin,
hrædd. ... hún er glöð og. .. .
„Heyrið þér,“ segir hún loks, án
þess að líta á mig.
„Hvað er það?“ spyr ég.
„Ættum við ekki að fara aðra
ferð?“
Við förum að fikra okkur upp
brekkuna.
Aftur set ég Nadénku föla og
skjálfandi á sleðann, í annað sinn
steypum við okkur niður í hyldýpið,
öðru sinni hvín stormurinn fyrir
eyrum okkar, og ég hvísla, á meðan
sleðinn þýtur áfram með leiftur-
hraða:
„Ég elska yður, Nadénka.“
Þegar sleðinn nemur staðar,
rennir Nadénka augum upp í
brekkuna, sem við runnum niður,
svo horfir hún lengi á mig, hlustar
á þýðingarlaus orð, sem ég segi, og
það er eins og stúlkan, ásamt
skinnhúfunni og handskjólinu,
verði öll að einu spurningarmerki.
Á andliti hennar eru skráð skýrum
stöfum þessi orð:
„Ég vil fá að vita það. Hvor þeirra
hvíslaði orðunum, hann eða vind-
urinn?“
Óvissan veldur henni þjáningu
og gerir hana eirðarlausa. Hún
þegir og er angurvær á svipinn.
Hún er að því komin að falla í
grát.
„Mér — mér þykir svo gaman að
aka hér á sleða,“ segir hún og
roðnar upp í hársrætur. „Eigum við
ekki að fara eina ferð enn?“
Hún segist hafa gaman af þess-
um sleðaferðum, og þó er hún enn
náföl og skjálfandi, er hún sezt
á sleðann.
Við rennum okkur niður brekk-
una í þriðja sinn. Ég sé, að hún
hefir ekki augun af vörunum á
mér. Ég tek upp vasaklútinn minn,
held honum fyrir vitum mér og
hósta. Þegar við erum í miðri
brekkunni, hvísla ég: