Dvöl - 01.10.1941, Blaðsíða 30

268
D VÖL
Moreira hné örmagna niður i
stól og missti bréfið á gólfið. Svo
þaut blóðið fram í kinnarnar og
augun leiftruðu.
„Djöfuls hundurinn!“
Ldftkastalarnir hrundu allir í
einu. Dóttirin tárfelldi, móðirin for-
mælti og feðgarnir voru ofsareiðir.
Zico lýsti því yfir, að hann ætlaði
á svipstundu að leggja af stað til
þess að leita þessa svikara og jafna
á honum.
„Vertu þolinmóður, drengur
minn. Jörðin heldur áfram að snú-
ast og ég hitti þrjótinn áreiðanlega
fyrr eða seinna og þá skal ég jafna
okkar sakir.“
Vesalings loftkastalarnir! —
Spænsku skrauthallirnar, er reist-
ar voru af allsnægtum eins mán-
aðar, hrundu til grunna og voru
ekki annað en skuggalegar og yfir-
gefnar rústir. Donna Izaura syrgði
kökurnar, smjörið og kjúklingana.
Þetta reiðarslag lék Zildu eins og
fellibylurinn leikur blómagarðinn.
Hún fékk sótthita, lagðist í rúmið
og varð horuð og guggin. Nú end-
urlifði hún í huganum allt það
sorglega, sem hún hafði lesið um
í skáldsögunum, og sjálf var hún
altaf fórnarlambið. Stundum datt
henni í hug að fremja sjálfsmorð,
en að lokum vandist hún tilhugs-
uninni, og hélt áfram að lifa. Hún
reyndi það nú, að fólk deyr ekki af
ást, nema í skáldsögunum. —
Þá er lokið sögunni, fyrir þá, sem
í stúkunum sitja, en eftir er ofur-
lítið handa þeim, sem sitja í „bak-
sætunum". Fólkið í dýru sætunum
er vant að gera sig ánægt með að
fá góð atriði, framsett af smekk-
vísi. Það kemur inn í leikhúsið eftir
að sýning er hafin og fer út aftur
áður en komið er að eftirmálanum.
En það er öðru máli að gegna með
þá, sem í baksætunum sitja. Þeir
vilja njóta allrar sýningarinnar,
svo að þeir fái eins mikið og mögu-
legt er fyrir fé sitt. í sögum og
sögnum heimta þeir nákvæma
greinargerð. Þeir vilja fá að vita
— og það er ekki nema rétt —
hvernig þessi eða hinn herramað-
urinn dó, hvort stúlkan komst í
hið farsæla hjónaband, hvort mað-
urinn seldi eignina, og þá fyrir
hvað mikið.
Þetta er mannleg og mjög virð-
ingarverð forvitni.
Seldi Moreira jörðina sína?
Því miður verð ég að játa, að
hann gerði það ekki. Þau mistök
skeðu á þann ótrúlegasta hátt, sem
fjandanum hefir til þessa getað
hugkvæmzt. Vitanlega var Satan
með í spilinu. Hver skyldi það svo
sem vera annar en hann, sem flæk-
ir bandið, einmitt þegar verið er
að ljúka við hespuna.
Forsjóninni þóknaðist að haga
því svo til, að fanturinn Tranco-
so vann fimmtiu þúsund í happ-
drættinu. Vertu ekki að hlæja.
Hvað er því til fyrirstöðu, að það
hafi verið Trancoso, úr þvi að ham-
ingjan er blind, og hann var með
rétta miðann í vasanum? Hann