Dvöl - 01.10.1941, Blaðsíða 72

310
D VÖL
reiðsluskóla, til þess að koma
henni burt úr Jiinu óholla and-
rúmslofti veitingahúslífsins.
Og nú sá hann hana. Augu hans
drukku í sig yndisleik hennar
seytján ára gamallar.
Hann fékk hressinguna og
hlustaði ákafur á frásögn gestgjaf-
ans um dótturina.
„Hún er seytján ára — yndisleg
stúlka, barnslega saklaus. Guði
sé lof fyrir, að uppvöxtur hennar
hér hefir ekki haft slæm áhrif á
hana.“
„Hún er dásamleg“, sagði Muir.
„Hún ber nafn með réttu. Rósa —
hún er rós — útsprungin rós.“
„Þetta var einmitt það, sem ég
vildi sagt hafa“, sagði faðirinn
hrifinn. „Einn sætan, Muir. Nú
býð ég. Einn?“
,,Nei, þakka þér fyrir. Ekki
meira!“
Muir gekk þungt hugsandi nið-
ur að hafskipabryggjunni. Þar
settist han:i niður. Skömmu
seinna kornu þær Rósa og móðir
hennar. Þegar unga stúlkan sá
Muir, brosti hún.
Muir fékk lijartslétt.
„Hvers vegna er ég ekki dauð-
ur“, stundi hann. Svo gekk hann
heim í herbergiskytruna sína.
Loksins hafði ástin snortið
hann.
Hún var yndisleg — dásamleg
— töfrandi — — seytján ára!
Sjálfur var hann nú þrjátíu og
fjögurra ára — — og — fylli-
raftur. Hann sat hugsi. Svo leit
hann umhverfis sig. Þá fyrst
skynjaði hann óþrifnaðinn, ólykt-
ina og óhreinindin í herberginu.
Hann stökk á fætur og sparkaði í
stólræfilinn.
„Því ekki að reyna“, stundi
hann. „Ég get, ef ég vil. Ég hefi
aldrei viljað það í alvöru fyrr en
nú. En nú — nú vil ég það.“
Davíð Muir þreif hattinn sinn
og hraðaði sér til Finlasons
læknis.
„Þér megið gera við mig, hvað
sem yður sýnist, læknir. Ég drekk
ekki framar-------nú er það al-
vara. Og þér hafið lofað að hjálpa
mér-------.“
Það var ekki laust við, að íbú-
arnir í Levenford brostu í kamp-
inn, þegar þeir sáu Muir, ný-
þveginn og nýrakaðan, í notuðum
fötum af Finlason. Menn hentu
gaman að því, þegar það fréttist,
að Muir hefði flutt í gott her-
bergi í bezta hluta bæjarins — og
menn urðu í vandræðum, þegar
það barst út, að ritstjóri blaðsins
hefði ráðið hann til sín sem fast-
an prófarkalesara.
Bæjarbúar sögðu, að þetta gæti
ekki varað lengi. Þeir biðu rólegir
eftir næstu fréttum.
En það leit ekki út fyrir, að
eftir neinu væri að bíða. Davíð
Muir lifði heiðarlegu og reglusömu
lífi, stundaði starf sitt af kost-
gæfni og eyddi tómstundunum í
herbergi sínu.
Fáa grunaði hvað hann tók út
— að hann tæmdi bikar þjáning-