Dvöl - 01.10.1941, Blaðsíða 51

D VÖL
289
var bundinn, hinn eini á flekanum.
Flekinn hafði verið bundinn við
skipið með honum, en við skárum
hann sundur, er skipið sökk. En nú
var orðið svo hert að hnútnum, að
mér var ómögulegt að leysa hann,
hvernig sem ég reyndi.
Hér var sannarlega úr vöndu að
ráða. Eina vonin okkar var að fórna
einum manni, en nú vorum við
orðin of örmagna af fæðuskorti
og vatnsleysi til þess að geta fram-
kvæmt verkið.
„Blake!“
Þótt ég væri máttvana, stökk ég
næstum því á fætur. Stúlkan var
komin til mín aftur.
„Ég verð að segja þér dálítið,“
sagði hún.
Hið síða hár hennar féll í bylgj-
um niður yfir andlit mitt. Hún
sneri sér við og leit kringum sig,
eins og hún væri hrædd og ætlaði
að segja mér eitthvert leyndarmál.
Á næsta augnabliki fékk ég að
vita, hvað þetta leyndarmál var,
þvi að hún beygði sig niöur og
kyssti mig.
En hvað munnur hennar var
kaldur. Kossinn var eins og svala-
drykkur.
„Nú veiztu það,“ sagði hún. „Ég
elska þig. Bíddu einn dag enn —
vegna mín.“
í sömu andrá var hún farin og
komin til matsveinsins. Ég sá hana
dýfa klút í sjóinn og nudda á hon-
um fótinn, sem lá ofan á kistunni.
Og nú hugsaði ég ekki lengur um
dauðann.
Sólin hneig til viðar hægt og
hægt, langt bak við skýin, og
stjörnurnar gægðust fram úr rof-
inu. Umhverfis mig lágu hungraðir
menn, hreyfingarlausir eins og
trjábolirnir, er þeir hvíldu á.
Skugginn af okkur sást greini-
lega, þegar leið á nóttina og tungl-
ið hækkaði á lofti.
„Blake!“
Ég sneri mér í þá átt, sem hvíslið
kom úr. Það var Griggs.
„Við skulum þrauka einn dag
enn,“ sagði hann. Svo leið yfir
hann.
„Já,“ hvíslaði ég, þegar hann
raknaði við. „Við skulum þrauka."
Þegar ég sagði þetta, mundi ég
ekki eftir því, að síðasti matarbit-
inn hafði verið etinn daginn áður,
og síðustu vatnsdroparnir voru í
tunnunni undir siglutrénu. En ég
vildi lifa vegna hennar.
Griggs skreið til matsveinsins.
„Ástin mín!“
Ég heyrði naumast hvíslið, en ég
hafði séð hana koma og það gaf
mér nýtt líf. Ég reyndi að leggja
handlegginn utan um hana, en gat
aðeins snert hana með hendinni.
„Elsku vinur,“ hvíslaði hún. „Við
skulum ekki láta þá sjá okkur.“
Hún kyssti mig og fór svo áður en
ég gæti nokkuð sagt.
Rétt í þessu varð mér litið inn í
starandi augu Jinks.
„Við skulum bíða einn dag enn,
áður en ég dey til þess að seðja
ykkur.“
Andlit hans sneri frá mér, svo
að ég sá ekki framan i hann. Ég
var nú ekkert að hugsa um dauð-
ann, heldur var hugur minn allur
hjá stúlkunni. Hve hún var fögur
þarna, alein meðal okkar, þrjátíu
skinhoraðra vesalinga. Skyldi hún
koma aftur og kyssa mig? Mér
tókst að lyfta höfðinu frá flekan-
um og snúa mér þannig, að ég sá
hana, þar sem hún hallaði sér upp
að kistunni og reyndi að sofa. Það
gat ekki verið langt til dögunar,
ef stjörnurnar blekktu okkur ekki.
Öldurnar byltu sér og veltu eins og