Dvöl - 01.10.1941, Blaðsíða 68

30G
DVÖL
inn í tjaldið'. Macgregor var lengi
önnum kafinn þar inni, en allt í
einu heyrðist þaðan furðulegur há-
vaði. Gamla forustutíkin, sem nú
var orðin svo belgmikil, að maður
gat ímyndað sér, að hún hefði
gleypt Hinn síðkomna, lagði niður
rófuna og rak upp langt, alvarlegt
spangól.
Síðari hluti dagsins leið eins og
aðrir dagar. En um dagsetur safn-
aði maðurinn með rauða andlitið
öllum saman í tjald sitt og skildi
dyrnar eftir opnar. Nokkrar stjörn-
ur voru þegar komnar upp, en
skærust þeirra var sú stjarna, sem
Peeguk hafði fylgt. Þegar allir voru
seztir niður — Huskyarnir settust
svo langt frá Gulhnífungum, sem
verða mátti — leit Macgregor á
úrið sitt, kinkaði kolli og stakk
hendinni síðan inn í andakassann.
Peeguk sá ljósin kvikna í flöskun-
um fjórum og hélt niðri í sér and-
anum.
Fyrst heyrðist ekkert merkilegt,
aðeins undarleg hljóð og brestir.
Svo heyrðist röddin allt í einu rétt
hjá þeim. Hún var há, hrein og
björt, rödd, sem barst á ósýnilegum
vængjum. Hún barst yfir lögð vötn,
klettóttar strendur, fannþunga
skóga og ómælanlegar snæauðnir.
Þetta var barnsrödd. Hún steig af
himnum ofan, heimsótti kofa veiði-
mannsins, náttstað ferðamannsins,
kom alls staðar þar, sem maðurinn
dvaldi.
,,En í því byggðarlagi voru fjár-
hirðar, er vÖktu úti um nóttina
yfir hjörð sinni. .. .“
Þetta söng röddin og hún hélt
áfram að syngja, sagði frá stjörnu,
sem mennirnir fylgdu meðan heim-
urinn var ennþá ungur. Peeguk og
Oomgah skildu ekkert, nema það
sem var um stjörnuna. Það var svo
eðlilegt. Augu Macgregors hvíldu á
þessum börnum náttúrunnar. Þau
höfðu einnig fylgt stjörnu. Hann
sá í anda konu, sem reið asna og
hélt ungbarni við brjóst sitt. Með
þeirri konu og Oomgah — með
barninu frá Júdeu og Hinum síð-
komna með gretta, koparlitaða
andlitið og svarta hárið — virtist
svo greinilegt ættarmót. Lausnar-
inn hafði hvílt í örmum Maríu
guðsmóðir í hæðum Galíleu, en
hví skyldu armar hennar hafa ver_
ið í nokkru frábrugðnir örmum
Oomgah, sem sat þarna með svört
augun hálflukt, en bak við þau
svifu þúsundir spurninga, sem hún
fengi aldrei leyst úr? Um þetta var
Macgregor að hugsa og hafði því
ekki tekið eftir því, að allir höfðu
læðst út nema Peeguk og fjöl-
skylda hans. Allt í einu rétti veiði-
maðurinn höndina djarflega fram
og snart kassann.
,,Þetta er mjög leyndardómsfullt.
En er ekki hægt að heyra þetta,
sem við höfum heyrt núna, ein-
hvern annan dag ársins?“
„Það hefir ekki sömu þýðingu
neinn annan dag.“