Dvöl - 01.10.1941, Blaðsíða 34

272
DVÖL
slyngari að tala við hann. Uxar
eru fljótir að skynja vingjarnlegt
ávarp.
Seidja var níu ára gamall, en
Adinda sex ára, þegar héraðsstjór-
inn lét taka þenna uxa af föður
Seidju. Faðir Seidju var bláfátæk-
ur, og sá hann nú það ráð vænzt,
að selja Kínverjanum í höfuðborg-
inni tvö silfurspennsli, sem konan
hans hafði erft eftir foreldra sína.
Hann fékk átján gyllini fyrir þessa
muni og keypti sér nýjan dráttar-
uxa. Seidju var mjög þungt í skapi,
því að bræður Adindu sögðu hon-
um, að uxinn hefði verið rekinn til
höfuðborgarinnar. Hann spurði
föður sinn, hvort hann hefði séð
uxann þar, þegar hann var að selja
silfurgripina, en þessari spurningu
anzaði faðir hans ekki. Þá þóttist
drengurinn vita, að uxanum hefði
verið slátrað, eins og öðrum uxum,
sem héraðsstjórinn lét taka af fólk-
inu. Hann grét sáran, þegar honum
varð hugsað til uxans, sem hann
hafði svo lengi haft mætur á, og
bragðaði varla matarbita dögum
saman. Seidja litli var líka barn.
Nýi uxinn komst fljótt í kunn-
ingsskap við Seidju og öðlaðist
senn þau ítök, er fyrirrennari hans
hafði átt í huga drengsins. Barns-
hugurinn er gjarn til vináttu. Nýi
uxinn var ekki eins sterkur og hinn,
og klafinn var allt of víður á háls-
inn á honum, en hann var ekki síð-
ur viljugur en hinn. Þó að Seidja
gæti ekki stært sig af því, hve
sterkur þessi uxi væri, þegar hann
hitti bræður Adindu á akurreininni,
var samt enginn uxi átakafúsari
en hann. Plógförin voru ekki jafn
þráðbein og áður, og leirinn í plóg-
strengjunum molnaði ekki ævin-
lega jafn vel, en þá muldi faðir
Seidju kögglana að beztu getu með
rekunni sinni. Og þetta var líka
eini uxinn, sem hafði stjörnu í enn-
inu. Presturinn í þorpinu sagði
líka, að sveipirnir á herðakambin-
um væru gæfumerki.
Eitt sinn, er Seidja var að vinna
á akrinum, gat hann með engu
móti fengið uxann til þess að dratt-
ast úr sporunum. Skepnan haggaði
sér ekki. Seidja reiddist þessari ó-
venjulegu kergju og lét skammirn-
ar dynja yfir uxann. En þó að
Seidja tíndi til ýms ljót orð, sem
hann hafði heyrt aðra nota, þegar
þeim rann í skap við uxana sína,
þá meinti hann ekkert illt með
þeim. En þetta kom ekki að haldi.
Uxinn þokaðist hvergi, heldur skók
hausinn, eins og hann væri að
reyna að hrista af sér okið, blés og
skalf. Angistin skein úr augunum
á honum, og granirnar vipruðust,
svo að skein í beran góminn.
„Foriðaðu þér, hlauptu," æptu
bræður Adindu. „Hlauptu, Seidja!
Sérðu ekki tígrisdýrið?“
Allir þrifu okin af uxum sínum
og stukku upp á breið bök þeirra
og hleyptu þvert yfir akrana, yfir
skurði, forardýki, kjarr, gróður-
reinar og vegi, gegn um skóga og
villilendur. En þegar þeir þustu
inn í Badóþorp, másandi og kóf-