Dvöl - 01.10.1941, Blaðsíða 74

312
DVÖL
svo sem, svínið þitt? Þú kallaðir
hana rós til þess að kasta ryki í
augun á mér. Ég skal gefa þér út-
sprungna rós. Svona ræfill —
svona fyllisvín — vogar þú þér að
líta á hana dóttur mína!“
Árásin var svo óvænt og áköf, að
Davíð gat engri vörn við komið, og
Marney barði hann og skammaði,
þar til Davíð hné niður á götuna.
Nokkrir gamlir drykkjubræður
hans hirtu hann af götunni og
báru hann inn í krá þar rétt hjá.
Þar lögðu þeir hann á bekk og
helltu ofan í hann brennivíni.
Hann teygaði það ósjálfrátt. Hann
var særður, líkamlega og and-
lega, og áfengið æsti hann eins og
olía kæmi í eld. Honum var gefið
hvert staupið á fætur öðru,og hann
drakk og drakk. Virðingu hans
hafði verið misboðið og nú-------
Að hugsa sér, að Marney skyldi
berja hann — berja hann, Davíð
Muir, sem hafði unnið gullpening
háskólans.
Þetta skyldi Marney fá borgað.
Nokkrum stundum seinna reik-
aði Davíð í hópi drykkjubræðra
sinna niður að krá Marneys. Muir
ætlaði sér að jafna sakirnar.
Hann reikaði inn um dyrnar og
staðnæmdist augliti til auglitis við
Marney, sem stóð á sínum venju-
lega stað bak við afgreiðslu-
borðið.
Davíð rétti úr sér, dálítið ó-
styrkur á fótunum, og hrópaði:
„Og svona — svona ölknæpu-
dólgur leyfir sér að berja heiðvirð-
an mann. Svona skíthæll! Og
fyrir hvað? Aðeins fyrir það, að
ég gerði bölvuðu stelpuræksninu
þínu þann heiður að tala við
hana.“
Davíð rak upp hæðnishlátur, en
þagnaði skyndilega, þegar hann
kom auga á Rósu í dyrunum, sem
lágu inn í íbúðina. Ótti og fyrir-
litning skein úr svip hennar.
Hún hafði heyrt hvert orð.
Hann horfði á hana, undrandi
og lamaður, ennþá óstyrkari en
áður.
Þarna stóð hún, hans yndislega
Rósa, sem hann tignaði og tilbað,
en hafði nú í ölæði valið hin háðu-
legustu smánaryrði. Hann fölnaði
eins og liðið lík. Stynjandi af
sálarkvölum og örvæntingu
skreiddist hann út úr kránni.
í þrjá daga hafði enginn heyrt
né séð Davíð Muir, Svo fannst lík
hans í fljótinu.
Það varð hlutskipti Pinlasons
læknis og ritstjórans að fara
höndum um hinar fátæklegu eig-
ur Davíð Muirs. Þær voru fljót-
taldar. í einni skrifborðsskúff-
unni fundu þeir nokkur kvæði á
latínu og grísku. Það voru ástar-
Ijóð til Rósu.
Þegar þeir gengu saman niður
stigann, sagði ritstjórinn:
„Ég geri ráð fyrir, að vesalings
maðurinn hafi gert þetta í deliri-
um tremens.“
Læknirinn hugsaði sig um góða
stund áður en hann svaraði: