Dvöl - 01.01.1944, Blaðsíða 11
D VÖI,
5
viti borinn og allra manna siðprúð-
astur í sinni stétt. Hann bjó norð-
ur í Skagafirði á eignarjörð sinni,
er hann hafði aö erfðum tekið eft-
ir föður sinn. Hann var búsýslu-
maður mikill, og búnaðist honum
vel, enda hirti hann manna bezt
um jörð sína. Þó var hann ekki rík-
ur haldinn, því hann hafði mikla
fjölskyldu að annast.
Það var eitt vor, er hann ferð-
aðist sem oftar suður á land til
skreiðarkaupa, að hann áði á Hof-
mannaflöt á Jónsmessunótt. Þar
lágu tveir menn fyrir, er komið
höfðu ag sunnan og ætluðu norður.
Annar þeirra hét Þjóðólfur og var
mttaður austan úr Flóa. Hann var
lágur maður vexti og þreklegur,
móeygður og svarthærður, stór-
skorinn í andliti og heldur ófríð-
ói', örðugur í skapi, þegar því bauð
við að horfa, og ekki þótti hann
mikill vitsmunamaður vera. Hann
var yfrið mótfallinn öllum nýbreyt-
ibgum og fylgdi forfeðra sinna sið-
venju í öllum sínum háttum. Hann
var auðugur að fé, en nokkuð að-
sJáll. Kvað svo mikið að starfsemi
hans, að hann þyrmdi hvorki sér
óé öðrum. Hinn var þurrabúðar-
maður sunnan af Seltjarnarnesi
°8' nefndist Önundur. Hann var
^ieðalmaöur á vöxt, hvítleitur og
Srannleitur, hinn mesti oflátung-
Ur og sundurgerðarmaður í klæð-
um og öllu viðmóti, vel gáfaður,
en ærið fljótfær í dómum sínum.
Hann hafði frá barnæsku uppalizt
1 °g í grennd við Reykjavík og
hafði þar numið marga hleypi-
dóma, á meðal hverra sá var hinn
lakasti, að hann fyrirleit sína eig-
in þjóð og gaf útlenzkum alleina
heiðurinn. Hann hélt líka, að all-
ir útlenzkir siðir og bjargræðis-
vegir gætu strax innleiðzt á íslandi.
Hann var mjög dönskuskotinn í
tali sínu og þóttist mikið af því, en
sveitamenn áttu bágt með að skilja
hann.
Urn morguninn komu þessir þrír
menn saman og ræddust við um
ýmsa hluti. Loksins hefst Þjóðólf-
ur upp úr eins manns hljóði og
mælti: „Gaman væri að sjá hann
Ármann gamla, sem hérna býr uppi
í fellinu“.
Önundur: „Hann Ármann, er du
gal? Hann hefur aldrei verið til“.
Þjóðólfur: „Fyrst hann var ekki
dauður hérna um árið, þegar bisk-
upinn frá Hólum reið suður, þá er
hann víst enn á lífi“.
Sighvatur: „Sleppum þessu. pilt-
ar góðir. Látum okkur heldur ríða
ofan að Öxará, fyrst veðrið er svo
gott, og skoða þann stað, hvar Al-
þing var haldið. Það hefur mátt
vera skemmtilegt að koma á þann
alþjóðlega fund í gamla daga.“
Önundur: „Ekki er ég begjærleg-
ur eftir að sjá þann stað, því Al-
þing var alténd ein taabelig ind-
rétting.“
Þjóðólfur: „Það segir þú satt. Al-
þing var mikið falleg stiftan."
Önundur: „Ekki voru það mín
orð, din taabe. Ég sagði það hefði
L